Friday, December 26, 2014

THE NUTCRACKER by Oktana Dancetheatre Choreography: Konstantinos Rigos (Rex theatre, 23/12/2014)

THE NUTCRACKER by Oktana Dancetheatre
Choreography: Konstantinos Rigos
(Rex theatre, 23/12/2014)

The Nutcracker is the title of Konstantinos Rigos' melodrama of 2010 (2014 remix) based on the well-known story of little Masha (or Clara, depending on the version of the story), the little girl whose dream on Christmas Eve gained notoriety through the Petipa ballet, choreographed in the music of P.I. Tchaikovsky. Her girlie dream of a Prince of remarkable courage, who beats all enemies and suitors and leads her down the aisle, aka the land of sweets and happiness, has inspired numerous versions and interpretations, one of the most modernized and well-known being this of Mark Morris, made at the peak of the gender-troubling-the-ballet days, in the early '90s.
K. Rigos' version, focuses on Clara as a grown-up. The Nutcracker of her childhood she sees in every man she meets, and she meets many, who furthermore, are not the gentle, nice, elegant, willing to cater for all her needs Prince of her dreams, but insensitive (?) men who fool around with her and abandon her or mistreat her.
Sheer melodrama of the classic gay tradition, Rigos' Nutcracker had it all: self-destructive lady, reckless life, beauty, melancholy, tears, fits of rage and mood changes, the ideal female persona aka the one with rampant sexuality, broken, tragic, desired, living for others' desire -plus great dance. Konstantinos Rigos is a traditionalist and a true romantic in his depiction of a disillusioned female, despite his allusions to gang bangs and bold nudity on stage as a standard element of each and every work of his. His heroine does not know what happens to her, she is a victim to her will to be desired, she down-lives her once amazing dream of a glorious love and spends her years in endless cruising. K. Rigos' daring dames can enrage any feminist but he is without any question, a master of melodrama and knows well the codes of the genre, which he serves faithfully and with dedication. Αnd in there, somewhere, below the surface, one sees his dedication to the propagation of another idea: the need for equality and freedom of every aspect of human sexuality, and sometimes the combination of multiple choices in one and the same person. Whether this is due to guilt or freedom, this is another question. What is important is that for years, the choreographer has invested on galantly provoking his audience, while successfully passing on his "messages".

PLUS:
****great dancers
****provocative
Is it a good show? Yes!
To see? Yes!

Sunday, December 7, 2014

Ξαφνικά καλοκαίρι πέρσι το καλοκαίρι

Ξαφνικά καλοκαίρι πέρσι το καλοκαίρι
του Tennessee Williams
με την Μπέττυ Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου

Ένας ερευνητής βυθίζεται σε μια σκοτεινή υπόθεση ανθρωποφαγίας στα χρόνια του μεσοπολέμου. Θύμα είναι ένας ομοφυλόφιλος ποιητής, ο Σεμπάστιαν Βέναμπλ, και θύτες κάποιοι έφηβοι εξαθλιωμένοι από κάθε μορφής πείνα.
Ο ποιητής, μετά από 25 καλοκαίρια που γύριζε τον κόσμο έχοντας στο πλάι του τη λαμπερή μητέρα του Βάιολετ, πήρε τη μοιραία απόφαση να την αντικαταστήσει με την εξαδέλφη του Κάθριν, αθώα και ανέτοιμη να υποδυθεί τον ρόλο του «κράχτη», όπως λέει η ίδια.
Η Βάιολετ όμως κατηγορεί την Κάθριν ως ιδιοτελή και ανίκανη να προστατέψει τον ευαίσθητο δημιουργό, την κλείνει σε ψυχιατρική κλινική και επιδιώκει να της γίνει λοβοτομή, για να πάψει να αφηγείται το φριχτό τέλος του Σεμπάστιαν διασύροντας τη μνήμη του ανυπεράσπιστου ποιητή.
Η αντιπαράθεση και η κατάθεση ψυχής των δυο γυναικών τις τοποθετούν στην πρώτη γραμμή των μεγάλων ηρωίδων του Tennessee Williams, ο οποίος για μια ακόμα φορά αυτοβιογραφείται, ειδικά ως προς το βιωματικό τραύμα της λοβοτομής: η αγαπημένη του αδελφή Ρόουζ, ύστερα από επιμονή της μητέρας τους, είχε υποβληθεί στην ολέθρια αυτή επέμβαση, που την άφησε για πάντα διανοητικά ανάπηρη.

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Με το έργο του αυτό ο συγγραφέας πέτυχε να καταδείξει την αναλγησία του μακαρθισμού και των κοινωνικών συμβάσεων στην Αμερική του ΄50 ευαγγελιζόμενος και το τέλος τους.
To 1958, ένα χρόνο μετά τον «Ορφέα στον Αδη», ανέβηκαν στο Μπρόντγουεϋ δύο έργα του Τennessee Williams σε ενιαία παράσταση. Ηταν το «Κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ» και το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» υπό το γενικό τίτλο « “Garden district”.
Λίγο μετά τo “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ανέβηκε σε σκηνοθεσία Χέμπερτ Μάσιτζ κι λος τους.
το τικκαρθισμού και τω ένα χρόνο μετά, το 1959, παρουσιάστηκε και ως κινηματογραφική ταινία με την Κάθριν Χέμπορν στο βασικό ρόλο.
Στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές, αναμένεται όμως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου, που δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με Tennessee Williams μιας και ο «Γυάλινος Κόσμος» του, ήταν μια παράσταση που άφησε εποχή.
Η συνεργασία του με τη θεατρική εταιρεία "Πράξη" και την Μπέττυ Αρβανίτη, που επί 27 χρόνια παρουσιάζουν έργα ρεπερτορίου, χωρίς άλλο θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού.
Παίζουν:

Μπέττυ Αρβανίτη,
Λουκία Μιχαλοπούλου,
Αλέξανδρος Βάρθης,
Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη,
Γιάννης Φλουράκης,
Άννα Πατητή,
καθώς και ο Νίκος Κουρής από την οθόνη

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Στάθης Σκουρόπουλος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μακιγιάζ: Γιάνης Παμούκης
Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας.
Για τα ένθετα κινηματογραφικά, Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας
Φωτογραφία/Ειδικά εφέ: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

Πληροφορίες: Θέατρο οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16, τηλ. 210.8828737
Πληροφορίες για τα μ.μ.ε. Σάσα Παπαχριστοπούλου







Sunday, April 27, 2014

SHIRLEY VALENTINE από την Μαργαρίτα Βαρλάμου

Η Μαργαρίτα Βαρλάμου, ανεβάζει την Σίρλεϊ Βαλεντάϊν του Γουίλυ Ράσσελ, σε σκηνοθεσία Θωμά Γκαγκά και μετάφραση Παύλου Μάτεσι, στις 28 Απριλίου στο θεάτρο Αργώ. Παραστάσεις Δευτέρα και Τρίτη, μέχρι 13 Μαίου. Βιαστείτε!


Ν.Χ.: Τι είναι για σένα η Σίρλεϋ Βαλεντάϊν;
Μ.Β.: Η Σίρλευ Βάλενταιν είναι για μένα ταυτοχρόνως πηγή χαράς και ενθουσιασμού αλλά και άσκηση θάρρους. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω έναν μονόλογο και έχω συμπαίκτη τον εαυτό μου. Με γοητεύει και μου προκαλεί δέος την ίδια στιγμή.

    Ν.Χ.: Αν είναι ένας τελείως κόντρα ρόλος στην προσωπικότητά σου, πώς τον προσέγγισες;
Μ.Β.: Τελείως κόντρα με την προσωπικότητα μου δεν ειναι, αναγνωρίζω κάποια κοινά στοιχεία στους χαρακτήρες μας, την αμεσότητα και την εκρηκτικότητα που συχνά μας οδηγεί και τις δυο στο " τι το'θελα και μίλησα..." Αλλά ως εκει!

    Ν.Χ.: Πόση ελευθερια είχες και πόσο οδηγημένη ήταν η διαδικασία παραγωγής της παράστασης και του χαρακτήρα απο το σκηνοθέτη;
Μ.Β.: Με τον σκηνοθέτη της Σίρλει, Θωμά Γκαγκά , με συνδέει μακροχρόνια φιλία και έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Ο Θωμάς δεν αγωνιά ποτέ να φανεί περισσότερο απο το ίδιο το έργο η από τον συγγραφέα κι ενώ δίνει ελευθερία στους ηθοποιούς του να προτείνουν και να δημιουργούν με χαρά, κρατά πολύ γερά τα ηνία και τον έλεγχο της κατάστασης. Είναι χαρά να δουλεύεις μαζί του, αισθάνεσαι ασφαλής και ριψοκίνδυνος μαζί.

    Ν.Χ.: Ποιά είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο ανέβασμα ενός μονόλογου;
Μ.Β.: Ο μονόλογος ειναι μια ιδιαίτερη πρόκληση γιατί φέρνει τον ηθοποιό αντιμέτωπο με την πληρότητα των εκφραστικών του μέσων .....
    Ν.Χ.: Ποιοί καλλιτέχνες σε έχουν εμπνεύσει και αποτελούν μέρος των "αποσκευών" σου; Μέρος αυτών που κουβαλάς, που γυρνάς σ' αυτους για έμπνευση, που υπάρχουν χωρίς κάν να το αντιλαμβάνεσαι, ίσως, μέσα σου;
Μ.Β.: Γίνομαι εμμονική κατα περιόδους με κάποιους καλλιτέχνες και τους παρακολουθώ με μανία, παραστάσεις, ταινίες, συνεντεύξεις, βιογραφίες κλπ. Η ηθοποιός ομως με την οποία εχω συνεργαστεί, την εχω παρακολουθήσει στην διαδικασία της δημιουργίας και την φέρνω συχνά στο νου μου ειναι η Κάτια Γέρου, όπως και το βιβλίο της "Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς".

    Ν.Χ.: Η σχέση σου με το κοινό;
Μ.Β.: Θέατρο δεν υπάρχει χωρίς κοινό, αυτό όμως δεν πρέπει να μας καθιστά εξαρτημένους από την ανάγκη της τυφλής αποδοχής του.

    Ν.Χ.: Τι θέλεις να πάρουν οι θεατές από την παρασταση αυτή;
Μ.Β.: Το νόημα του έργου,κατα την άποψη μου, ειναι οτι ο χρόνος τελικώς μπορεί να γίνει σύμμαχος μας - ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου- οταν αποφασίσουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, με την προϋπόθεση να έχουμε αποκτήσει ειλικρινή σχέση με τον εαυτό μας.

    Ν.Χ.: Σε τι "ισορροπίες" βρίσκονται μέσα σου το θέατρο και ο χορός;
Μ.Β.: Απόλυτη, γιατί ο χορός και το θέατρο ισορροπούν μέσα μου αμφοτεροβαρώς. Το ένα με διδάσκει για το άλλο, αντλώ και από τα δύο.

    Ν.Χ.: Το πιό δύσκολο στο θέατρο. Και επιπλέον, το πιό δύσκολο στις σημερινές συνθήκες.
Μ.Β.: Να εισαι καλός... Να ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες του κάθε ρόλου, γιατί δεν υπάρχουν όρια. Πρέπει να εισαι σε διαρκή εγρήγορση και να μην εφησυχαζεις. Ειναι παγίδα να πεις: "Εδώ ειμαστε. Έφτασα." Στις σημερινές συνθήκες εχεις επιπλέον να παλέψεις με ότι έχει επιφέρει η οικονομική δυσπραγία. Έχουν μειωθεί οι αμοιβές- όπου υπάρχουν. Να σημειώσουμε δε ότι υπάρχουν περιπτώσεις όλο και πιό συχνές, που οι ηθοποιοί δεν παίρνουν τα δεδουλευμένα τους απο τους παραγωγούς και δεν μιλούν γιατί φοβούνται τον αποκλεισμό τους απο το επάγγελμα.

    Ν.Χ.: Τα μελλοντικά σου σχέδια.
    Μ.Β.: Το καλοκαίρι θα συμμετάσχω με το ρόλο της Λαμπιτούς στην Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του κορυφαίου Σπύρου Ευαγγελάτου. Χαίρομαι ιδιαιτέρως για αυτή τη συνεργασία.



Θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο.
Τηλ.: 210-5201684.


Monday, April 14, 2014

ΝΕΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ - Shirley Valentine

Θέατρο “Αργώ”
Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
τηλ. 2105201684-5
image.jpeg

Shirley Valentine
του Willy Russell


για μόνο παραστάσεις

 Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ. 
ΓΕΝΙΚΉ ΕΊΣΟΔΟΣ 10 ευρώ
 
Ο εκπληκτικός μονόλογος “Shirley Valentine” του Willy Russell, με τη Μαργαρίτα Βαρλάμου στον ομώνυμο ρόλο σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία Θωμά Γκαγκά, θα παρουσιαστεί στο θέατρο“Αργώ” απότη Δευτέρα 28 Απριλίου και κάθεΔευτέρα και Τρίτη μέχρι την Τρίτη 13 Μαΐου.
Ένας ύμνος για τη γυναίκα που αφορά και τα δύο φύλα.

Αγγλία, μία συνοικία, βροχή.
Η Σίρλευ Μπράντσοου, ο σύζυγος, τα παιδιά και το ντουβάρι.
Στην κουζίνα της μέσα, αναμνήσεις, επιθυμίες, όνειρα και ξανά το ντουβάρι.
...και μετά .....η Σίρλευ Βάλενταιν, η Ελλάδα, ο ήλιος και ο βράχος.
Τα πρέπει, τα θέλω και ξανά ο βράχος.
Μια γυναίκα στην πολύχρωμη δεκαετία του '80, τότε, τώρα και πάντα.
Το μερίδιο της ζωής, έστω κι αργά, λουσμένο στο φως!


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Μετάφραση: Παύλος Μάτεσις
Σκηνοθεσία: Θωμάς Γκαγκάς
Σκηνικά: Ανδρέας Πετρόπουλος
Κοστούμια: Μαλαματή Παρίση
Μουσική επιμέλεια: Αριάδνη Παπαπαναγιώτου
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Παπατρέχας

Shirley Valentine η Μαργαρίτα Βαρλάμου


ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 75 λεπτά

 Η ηθοποιός Μαργαρίτα Βαρλάμου για τη Σίρλει Βάλενταιν : 
“ Το χαμένο μερίδιο της ζωής...αυτό είναι το κεντρικό θέμα στη Σίρλει Βάλενταιν του Willy Russell.
Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς οτι βρίσκεσαι στη μέση ηλικία και η ζωή σου έχει διαμορφωθεί από τις επιλογές όλων των άλλων, εκτός από τις δικές σου;
Άραγε πως είναι να νιώθεις οτι ζείς;
Την κάθε στιγμή, να αισθάνεσαι ζωντανός;
Τα ερωτήματα αυτά αγγίζουν εντίμως την καρδιά και τη σκέψη του κάθε θεατή ξεχωριστά.
Είτε είναι παντρεμένος είτε ανύπαντρος, είτε είναι γιός η κόρη, το έργο αυτό γίνεται αφορμή να επανεξετάσουν την πορεία της δικής τους ζωής, των ονείρων και των επιθυμιών τους.
Οι θεατές γίνονται ακροατές και οι συμπαίκτες σου την ίδια στιγμή.
Ο μονόλογος απο τη φύση του είναι σημαντική πρόκληση για έναν ηθοποιό και είναι αφορμή για να αναμετρηθεί με την πληρότητα των εκφραστικών του μέσων.
Σ'αυτήν τη διαδικασία ο σκηνοθέτης Θωμάς Γκαγκάς προσέθεσε έναν ακόμη βαθμό δυσκολίας, δίνοντας ζωή σε επτά ακόμη ρόλους μέσα από την αφήγηση της Σίρλει Βάλενταιν.
Τον ευχαριστώ για την υπέροχη εμπειρία.”


 
Ο σκηνοθέτης Θωμάς Γκαγκάς για τη Σίρλει Βάλενταιν :
“ Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε αναρωτηθεί, αν η ζωή μας είναι αυτή που ονειρευτηκαμε η' αυτή που οι καταστάσεις μας επέβαλαν .
Αν οι επιλογές μας ήταν σωστές η αν μας οδήγησαν στην μοναξιά και στην απομόνωση, αν και βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους (Ο σύζυγος,τα παιδιά,οι φίλοι....αδιέξοδο...)
Και κάπου εκεί ανάμεσα η Shirley.
Συμβιβασμένη και αφού εχει προδώσει αυτό  που κάποτε όλοι θαύμαζαν, τον εαυτό της, κάθεται μόνη της σε ένα σπίτι, μαγειρεύει, πίνει και μιλάει σε έναν τοίχο...
Η ανάγκη της για επικοινωνία την οδηγεί σε μια κωμικοτραγική εξιστόρηση της ζωής της. Μέσα από την ιστορία της ίσως βρούμε κάτι που θα θυμίζει τις δικές μας ιστορίες ζωής!
Το όνειρο της ένα ταξίδι!!Στο φως...ένα ταξίδι στην Ελλάδα!!!!
Γιατί η Ελλάδα ακόμα και σήμερα αποτελεί όνειρο ζωής για πολλούς!
Θα το τολμήσει;
Είχα στα χέρια μου έκτος από το υπέροχο κείμενο του W. Russel, σε μετάφραση του Π. Ματεσι και μια έξοχη ηθοποιό την Μαργαρίτα. Παίζοντας οχι έναν άλλα οχτώ χαρακτήρες με ταξίδεψε σε  αυτό που ονειρεύτηκα για την Shirley μας!!!!
Ευχαριστώ την Μαλαματή, τον Αντρέα τον Στέφανο και την Αριάδνη για όλα!!!!”