ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΙΝΕΜΑ: Once upon a time in Hollywood

Once upon a time in Hollywood (OUATIH)

Ο Πολάνσκι, οι γυναίκες του, οι ταινίες του, με καταλύτη την καταγωγή του, ήταν ήδη underground μύθος πριν συναντηθεί με τον mega-killer του 20ού αιώνα Τσαρλς Μάνσον. Τα οράματα του Μάνσον, το ράντσο με τις γυναίκες-πιστές του, τα άγρια εγκλήματα που διέπραξε η "οικογένεια" και μάλιστα στην καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας στους ήχους (;) του Helter Skelter των Beatles, από ένα άλμπουμ που δεν ήταν και το πιό δημοφιλές του θρυλικού συγκροτήματος, όλα συνέθεσαν μια saga γεμάτη μυστήριο που πέρασε για δεκαετίες από στόμα σε στόμα σαν μύηση στη σκοτεινή πλευρά της τέχνης και των ανθρώπινων, μια saga καθ' όλα άξια να περάσει και στη μεγάλη οθόνη. 

Τι ομως απ' όλα αυτά μπορεί να γίνει ταινία μακριά από υπερβολές, αγιογραφίες, και υπεραπλουστεύσεις; Ο Ταραντίνο βρήκε τη λύση βάζοντας δύο ιστορίες (Μάνσον-Χόλλυγουντ) να τρέχουν παράλληλα σαν τα αυτοκίνητα στη νυχτερινή κούρσα του Επαναστάτης χωρίς αιτία. Με το έργο του, γνήσιο spaghetti western, έφτιαξε ένα καταπληκτικό παραμύθι με απολύτως γνήσια υλικά, καθώς όλα τα πρόσωπα της ταινίας είναι παρμένα από αληθινούς ανθρώπους που έζησαν, δούλεψαν, πέτυχαν ή απέτυχαν στο Χόλλυγουντ. 

Το "παραμύθι" δίνει ζωή γενναιόδωρα στην άτυχη Σάρον Τέϊτ και καταστρέφει τους κακούς, όπως γίνεται στα spaghetti western του Σέρτζιο Λεόνε. Όπως γίνεται και στις επικές ταινίες γουέστερν όπου ο "Ρίκ Ντάλτον" (Λεονάρντο ντι Κάπριο), πρωταγωνιστεί, ώσπου η καριέρα του να πάρει την κάτω βόλτα καθώς το είδος ξεφτίζει και δίνει τη θέση του στην υπαρξιακή γουέστερν υπερβολή. Που μάλιστα είναι επηρεασμένη απ' την Άπω Ανατολή, όπως το Yojimbo του Κουροσάβα που έδωσε την έμπνευση για το Για μια χούφτα δολλάρια του Σέρτζιο Λεόνε. Η ταινία Once upon a time in Hollywood, κάνει αναφορά στα μεγάλα κινηματογραφικά έπη, όλα γυρίζουν γύρω απ' το έπος σ' αυτό το έργο, όπως τα Once upon a time in the West της δεκαετίας του '60, και Once upon a time in America της δεκαετίας του '80, του Σέρτζιο Λεόνε. 

 

Όπως ο ήρωας του spaghetti western σώζεται σαν άλλος Οδυσσέας με την καλοσχεδιασμένη επίθεση στους κακούς, γιατί παρά τον ξεπεσμό του έχει κρατήσει ατόφια την περηφάνεια και την αξιοπρέπειά του, έτσι κι ο "Ρικ"/ντι Κάπριο σώζεται με την παρέμβαση της "Αθηνάς"-μεγιστάνα του Χόλλυγουντ Αλ Πατσίνο, με το να πάει στην Ιταλία και να γυρίσει γουέστερν εκεί, και να μη χαθεί, αλλά να ακολουθήσει την εποχή του που αλλάζει. Να μη χαθεί κι εκείνος όπως οι ηθοποιοί Τζωρτζ Μαχάρις και Ταμπ Χάντερ που μεταξύ αλλων, έδωσαν υλικό για να φτιαχτεί ο ρόλος του "Ρικ Ντάλτον".

"Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς..." μοιάζει να λέει ο Ταραντίνο στην καταπληκτική ταινία του, και ξαναμοιράζει την τράπουλα αποκλείοντας του κακούς απ' το να σηκώσουν τη μπάνκα, με τη σωτήρια επέμβαση του "Κλίφφ Μπουθ" (Μπραντ Πιττ) του κασκαντέρ και φίλου του "Ρικ", που είναι ένας χαρακτήρας βασισμένος κι αυτός σε αληθινό πρόσωπο. 

Όλοι έχουν μια "Αθηνά". Το spaghetti western, ο Πολάνσκι, η αδικοχαμένη Τέϊτ, αλλά και οι πρωταγωνιστές του που ξαναεφευρίσκουν τον εαυτό τους μ' αυτούς τους καταπληκτικούς ρόλους, έχουν τον Κουέντιν Ταραντίνο ως "Αθηνά", που παίρνει και δίνει ζωή κατά βούλησιν σε όσους το αξίζουν. Με τρυφερότητα δίνει δεύτερη ευκαιρία να πουν την ιστορία τους οι αδικημένοι, με σκληρότητα κλείνει το στόμα όσων άλλαξαν την ιστορία για το διεστραμμένο κέφι τους, χωρίς ποτέ να απολογηθούν ή να ζητήσουν συγχώρεση.