JANE EYRE

Στο σινεμά έχω το σύνδρομο του Lone Ranger, και το Έμπασυ μου αρέσει. Μου αρέσουν επίσης οι αδελφές Μπροντέ. Περισσότερο η Έμιλυ, μεγαλύτερο ταλέντο της οικογένειας, με μεγαλύτερα πάθη αποτυπωμένα στο χαρτί. Η Τζέιν Έυρ όμως, ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα Αγγλικά, και με συγκινεί πάντα: ξέρω τι λέει, ξέρω πώς θα με οδηγήσει με ασφάλεια στη συγκίνηση και το σασπένς.

Το έργο: Είχα αγωνία να δω αν θα βρεθεί επιτέλους η σωστή κατατομή και μορφή για τον κ. Ρότσεστερ. Φαίνεται ότι αυτό δεν είναι γραφτό να γίνει, αλλά αυτή τη φορά, πλησίασε πολύ στην ιδανική επιλογή(Μάικλ Φασμπέντερ). Η "Τζέιν" (Μια Βασιλόβσκα) απόλυτα σωστή, και επιτέλους το γκόθικ σασπένς του έργου σωστά κινηματογραφημένο. Το ίδιο και η εποχή, χωρίς, να είναι "έργο εποχής". Ο χώρος, τα δέντρα, η φύση, τα πάθη, το φως και το σκοτάδι, όλα σε σπρώχνουν να δεις το παραδαρμένο εσωτερικό τοπίο του ρομαντισμού, καθώς και το αγκαζάρισμα του νου, το αγκίστρωμά του στο μύθο της παραφοράς και του πάθους, κρυμένων καλά κάτω από τη βαριά καταπίεση της θρησκείας, του κορσέ και της καλής συμπεριφοράς. Οι γυναίκες ταλαντεύονται από τη μουντή μελαγχολία στην εκρηκτική τρέλλα των τροπικών, εν μέσω μιας ακοίμητης όσο και καταπιεσμένης και εκδικητικής σεξουαλικότητας.
Καλό αλλά όχι εξαιρετικά εμπνευσμένο, στο τέλος το φιλμ σταματάει κάπως απότομα, ωσάν να το βαρέθηκε στο μοντάζ ο δημιουργός του (Cary Fukunaga), ή ωσάν να αντιλήφθηκε ότι οι χρονικές αναλογίες ξέφυγαν και έπρεπε πάση θυσία να σταματήσει εκεί.
Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να περάσει κανείς κοντά ένα δίωρο ευχάριστα, αν δεν αναρωτιέται διαρκώς τι ήταν αυτό που τον/την έφερε να δει ένα έργο μαζί με μια στρατιά απαρηγόρητων κυριών της τρίτης ηλικίας.

©

Synopsis of the review:

One of the most competent versions of the famous book by Charlotte Bronte for the silver screen. Despite certain reservations, especially with the abrupt and not so faithful to the book ending of the film, it is worth watching. The actors are great, the atmosphere and the reconstruction of the era superb, and the old ladies who hurried to watch the film that afternoon, gave an extra touch of old-school romanticism to the viewing.
















ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Έμπασσυ-Κολωνάκι (5.15 μ.μ.)