Από το έργο του Α. Γαλανού, θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ
Λαϊκή απογευματινή.
Η πλατεία σχεδόν γεμάτη, ο εξώστης άδειος. Έξω λιακάδα, μέσα σκοτεινιά. Επί σκηνής 14 άτομα στους ρόλους λίγο-πολύ που γνωρίσαμε από την ταινία του Β. Γεωργιάδη, της δεκαετίας του '60. Ανανεωμένο από τον Κ. Ρήγο, με έμφαση στην trash εικόνα του συγκεκριμένου κοινωνικού περίγυρου, πιστός όμως στα βασικά σημεία στα στερεότυπα που μελοδραματικά φέρνει στο προσκήνιο ο συγγραφέας του θεατρικού έργου: κορίτσια χαμένα, κορίτσια με όνειρα, κορίτσια που τα 'βγαλαν στο κλαρί, αγαθές ψυχές παρά "το βούρκο και την αμαρτία". Ιστορίες για σκληρό νεορεαλισμό, ιστορίες για μελόδραμα, ιστορίες...
Η ανανέωση του Ρήγου είναι η εξομολόγηση της αρχής, από την ολόγυμνη Έλενα Τοπαλίδου, (το ολόγυμνη δεν είναι είδηση, το να βρεθεί περφόρμερ ντυμένος σε έργο του Κ. Ρήγου είναι είδηση), που πολεμάει το στερεότυπο τύπου "Αστερισμός της Παρθένου", με το ψυχολογικό προφίλ της κακοποιημένης και θύματος αιμομιξίας κοπέλας που εύκολα καταλήγει πόρνη και πρεζόνι, ταλανιζόμενη από ενοχές, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοκαταστραφικότητα. Δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα, αλλά δεν είναι καθόλου κακή σύνδεση μεταξύ ψυχολογικού προφίλ και επαγγέλματος. Τουναντίον...
Επίσης, καθώς εξελίσσεται το έργο, ο σκηνοθέτης ώρες-ώρες παίρνει θέση ότι πρόκειται για ένα πολύ σκληρό επάγγελμα, αλλά επάγγελμα, και δεν χρειάζονται πολλές-πολλές ηθικολογίες. Δεν το λέει με πανό και με δηλώσεις, προκύπτει από την εξέλιξη του έργου και τα λόγια των "κοριτσιών". Τέλος, η κόκα που εισπνέει η νεαρή ιερόδουλη (...) και πρακτικές ανησυχίες σχετικά με το επάγγελμα κλείνουν τον κύκλο των ανανεωτικών παρεμβάσεων.
Η γραφικότητα -αλλά και πραγματικότητα- του ξεκατινιάσματος και της χυδαιολογίας παραμένει, με την προσθήκη και μιας τραβεστί, όπως και η "αθωότητα" και τα "όνειρα" των κοριτσιών της μαντάμ Παρή.
Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο μέϊνστρημ μελόδραμα με μπόλικα στερεότυπα και την αγριότητα της πραγματικότητας, ιδίως της σημερινής. Η αλήθεια είναι, ότι αν γινόταν ακόμη πιο ρεαλιστικό, με τη φόρα που είχε ο σκηνοθέτης, θα κατέληγε πορνό, οπότε το κείμενο του Γαλανού, έστω και δείχνοντας τα χρονάκια του, λειτούργησε ευεργετικά ως αντίβαρο -και ο Κ. Ρήγος το σεβάστηκε και το ανάδειξε θα λέγαμε. Η σκηνή της "Μυρσίνης" με τη μαντάμ του σπιτιού είναι η καλύτερη του έργου, ενώ συνολικά το καστ είναι εξαιρετικό, κι αν στιγμές-στιγμές δεν ακολουθούσε την ερμηνευτική μανιέρα της ταινίας μπορεί και να ήταν ακόμη καλύτερο, ή μήπως ακριβώς αυτό το κρυφοκοίταγμα στο παρελθόν μας άρεσε;
Καλύτεροι του καστ: Μαρία Κίτσου, Ευγενία Δημητροπούλου, Νίκος Ψαράς, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Έλενα Τοπαλίδου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ελένη Κοκκίδου (καλύτερη στο πιο δραματικό δεύτερο μέρος).
-Να το δω κουμπάρε;
-Είπαμε, ναι!
