Friday, December 26, 2014

THE NUTCRACKER by Oktana Dancetheatre Choreography: Konstantinos Rigos (Rex theatre, 23/12/2014)

THE NUTCRACKER by Oktana Dancetheatre
Choreography: Konstantinos Rigos
(Rex theatre, 23/12/2014)

The Nutcracker is the title of Konstantinos Rigos' melodrama of 2010 (2014 remix) based on the well-known story of little Masha (or Clara, depending on the version of the story), the little girl whose dream on Christmas Eve gained notoriety through the Petipa ballet, choreographed in the music of P.I. Tchaikovsky. Her girlie dream of a Prince of remarkable courage, who beats all enemies and suitors and leads her down the aisle, aka the land of sweets and happiness, has inspired numerous versions and interpretations, one of the most modernized and well-known being this of Mark Morris, made at the peak of the gender-troubling-the-ballet days, in the early '90s.
K. Rigos' version, focuses on Clara as a grown-up. The Nutcracker of her childhood she sees in every man she meets, and she meets many, who furthermore, are not the gentle, nice, elegant, willing to cater for all her needs Prince of her dreams, but insensitive (?) men who fool around with her and abandon her or mistreat her.
Sheer melodrama of the classic gay tradition, Rigos' Nutcracker had it all: self-destructive lady, reckless life, beauty, melancholy, tears, fits of rage and mood changes, the ideal female persona aka the one with rampant sexuality, broken, tragic, desired, living for others' desire -plus great dance. Konstantinos Rigos is a traditionalist and a true romantic in his depiction of a disillusioned female, despite his allusions to gang bangs and bold nudity on stage as a standard element of each and every work of his. His heroine does not know what happens to her, she is a victim to her will to be desired, she down-lives her once amazing dream of a glorious love and spends her years in endless cruising. K. Rigos' daring dames can enrage any feminist but he is without any question, a master of melodrama and knows well the codes of the genre, which he serves faithfully and with dedication. Αnd in there, somewhere, below the surface, one sees his dedication to the propagation of another idea: the need for equality and freedom of every aspect of human sexuality, and sometimes the combination of multiple choices in one and the same person. Whether this is due to guilt or freedom, this is another question. What is important is that for years, the choreographer has invested on galantly provoking his audience, while successfully passing on his "messages".

PLUS:
****great dancers
****provocative
Is it a good show? Yes!
To see? Yes!

Sunday, December 7, 2014

Ξαφνικά καλοκαίρι πέρσι το καλοκαίρι

Ξαφνικά καλοκαίρι πέρσι το καλοκαίρι
του Tennessee Williams
με την Μπέττυ Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου

Ένας ερευνητής βυθίζεται σε μια σκοτεινή υπόθεση ανθρωποφαγίας στα χρόνια του μεσοπολέμου. Θύμα είναι ένας ομοφυλόφιλος ποιητής, ο Σεμπάστιαν Βέναμπλ, και θύτες κάποιοι έφηβοι εξαθλιωμένοι από κάθε μορφής πείνα.
Ο ποιητής, μετά από 25 καλοκαίρια που γύριζε τον κόσμο έχοντας στο πλάι του τη λαμπερή μητέρα του Βάιολετ, πήρε τη μοιραία απόφαση να την αντικαταστήσει με την εξαδέλφη του Κάθριν, αθώα και ανέτοιμη να υποδυθεί τον ρόλο του «κράχτη», όπως λέει η ίδια.
Η Βάιολετ όμως κατηγορεί την Κάθριν ως ιδιοτελή και ανίκανη να προστατέψει τον ευαίσθητο δημιουργό, την κλείνει σε ψυχιατρική κλινική και επιδιώκει να της γίνει λοβοτομή, για να πάψει να αφηγείται το φριχτό τέλος του Σεμπάστιαν διασύροντας τη μνήμη του ανυπεράσπιστου ποιητή.
Η αντιπαράθεση και η κατάθεση ψυχής των δυο γυναικών τις τοποθετούν στην πρώτη γραμμή των μεγάλων ηρωίδων του Tennessee Williams, ο οποίος για μια ακόμα φορά αυτοβιογραφείται, ειδικά ως προς το βιωματικό τραύμα της λοβοτομής: η αγαπημένη του αδελφή Ρόουζ, ύστερα από επιμονή της μητέρας τους, είχε υποβληθεί στην ολέθρια αυτή επέμβαση, που την άφησε για πάντα διανοητικά ανάπηρη.

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Με το έργο του αυτό ο συγγραφέας πέτυχε να καταδείξει την αναλγησία του μακαρθισμού και των κοινωνικών συμβάσεων στην Αμερική του ΄50 ευαγγελιζόμενος και το τέλος τους.
To 1958, ένα χρόνο μετά τον «Ορφέα στον Αδη», ανέβηκαν στο Μπρόντγουεϋ δύο έργα του Τennessee Williams σε ενιαία παράσταση. Ηταν το «Κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ» και το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» υπό το γενικό τίτλο « “Garden district”.
Λίγο μετά τo “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ανέβηκε σε σκηνοθεσία Χέμπερτ Μάσιτζ κι λος τους.
το τικκαρθισμού και τω ένα χρόνο μετά, το 1959, παρουσιάστηκε και ως κινηματογραφική ταινία με την Κάθριν Χέμπορν στο βασικό ρόλο.
Στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές, αναμένεται όμως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου, που δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με Tennessee Williams μιας και ο «Γυάλινος Κόσμος» του, ήταν μια παράσταση που άφησε εποχή.
Η συνεργασία του με τη θεατρική εταιρεία "Πράξη" και την Μπέττυ Αρβανίτη, που επί 27 χρόνια παρουσιάζουν έργα ρεπερτορίου, χωρίς άλλο θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού.
Παίζουν:

Μπέττυ Αρβανίτη,
Λουκία Μιχαλοπούλου,
Αλέξανδρος Βάρθης,
Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη,
Γιάννης Φλουράκης,
Άννα Πατητή,
καθώς και ο Νίκος Κουρής από την οθόνη

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Στάθης Σκουρόπουλος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μακιγιάζ: Γιάνης Παμούκης
Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας.
Για τα ένθετα κινηματογραφικά, Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας
Φωτογραφία/Ειδικά εφέ: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

Πληροφορίες: Θέατρο οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16, τηλ. 210.8828737
Πληροφορίες για τα μ.μ.ε. Σάσα Παπαχριστοπούλου