ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΙΝΕΜΑ

Πόνος και Δόξα, του Πέντρο Αλμοντόβαρ. 

Κάπως σαν "Γη και Ελευθερία" ο τίτλος της νέας ταινίας του Πέντρο Αλμοντόβαρ, στο κάτω-κάτω για την Ισπανία μιλούσε η ταινία του Κεν Λόουτς. 

Με χρώματα και ρυθμό ο διάσημος σκηνοθέτης δίνει το δικό του "8 1/2", την κρίση της ώριμης ηλικίας -στην περίπτωσή του- με ατζέντηδες, παλιά αμόρε, αναμνήσεις, πόνο και συμφιλίωση με την απώλεια της μητέρας να καταπλακώνουν την καθημερινότητα του σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή. 

Πρέπει ο "Σαλβαντόρ"-πρωταγωνιστής να αποδεχτεί τον πόνο πέρα από την υποχονδρία, να υποδεχτεί την θνητότητα και να "καπνίσει την πίπα της ειρήνης" (φράση απ' την ταινία) με όσους πίκρανε, τον πίκραναν και να προχωρήσει όπως μπορεί, στο μετασχηματισμό του πόνου του και των αναμνήσεων σε πράξη δημιουργίας. Ό,τι έκανε πολλές φορές ως τώρα, να το ξεγυμνώσει ως διαδικασία χωρίς να φοβάται ή να ντρέπεται μπροστά στο θεατή. 

Και μέσα στην αντικοινωνικότητα, τη βαρεμάρα, το χαμένο καιρό, το άγχος, τη φιλοδοξία, τη ματαιοδοξία, τους εφιάλτες, τα φάρμακα και τα ναρκωτικά, να πάρει απόσταση και να καταλάβει ποιό ήταν το δικό του "rosebud" -αναφορά αδιόρατη στον Πολίτη Καίην: ο πυρήνας της σεξουαλικότητάς του που τον καθόρισε, λοιπόν, ήταν ο νεαρός ζωγράφος-εργάτης που γνώρισε ως παιδί στη φτωχοσυνοικία που ζούσε με τη μάνα του, τον άλλο πυλώνα της ζωής του. Και μέσα στην υποψία γύρω απ' τα ζητήματα της σεξουαλικότητας, υπάρχει αυτό που ήταν πραγματικά, αυτό που ο πιτσιρικάς-ζωγράφος απέδωσε ως χαρακτηριστικό του μικρού Αλμοντόβαρ: το διάβασμα, η γνώση, η εξυπνάδα -που τον βοήθησε να κάνει καλό στον εαυτό του και στους άλλους. 

Με κομψότητα και σεβασμό ακολουθεί το Φελλινικό 8 1/2 για να βγάλει άκρη με τα της δικής του αφήγησης, και όντως η γειτνίαση με τον Ιταλό δημιουργό τον βγάζει σε ασφαλή στεριά, αν και μερικές φορές η κακομαθημένη queenie βγαίνει στην επιφάνεια περιπαικτικά. 

Με χιούμορ και ένα καστ εκπληκτικό φτιάχνει μια αισιόδοξη ταινία χωρίς queer melodrama -εντάξει ίσως λίγο μερικές φορές- και ευτυχισμένο τέλος, μετά από ένα μαίανδρο συγκίνησης και σασπένς. 

REVIEW - ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΟΡΙΑΝ ΕΞΠΡΕΣ

Η Άγκαθα Κρίστι, εμπνευσμένη απ' την απαγωγή και τη δολοφονία του γιού του Αμερικανού Τσαρλς Λίντμπεργκ, θρύλου της αεροπλοίας καθώς έκανε το πρώτο ταξίδι με μονοκινητήριο από τις ΗΠΑ στο Παρίσι χωρίς στάση (1927), εξέδωσε το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (1934), δύο μόλις χρόνια μετά το θλιβερό γεγονός που ξεσήκωσε σάλο στην Αμερική, και τέσσερα χρόνια πριν την θανάτωση του θεωρούμενου ως ενόχου, στην ηλεκτρική καρέκλα.

Η Άγκαθα Κρίστι, ήταν η γυναίκα που ως άλλος Τσαρλς Ντίκενς έβαλε το έγκλημα μέσα στην καρδιά των -ενίοτε καλύτερων- οικογενειών, θεωρώντας τις εξ αγχιστείας αλλά και εξ αίματος σχέσεις ως εντελώς τυχαίες συναστρίες δυνάμεων, που κρύβουν ανταγωνισμό, συμφέρον, εξαπάτηση και ψέμμα ώστε ωθούν τα μέλη τους συχνά να παραιτηθούν από οποιαδήποτε ηθική και να σκοτώσουν εκείνον ή εκεινη που τους στέκεται εμπόδιο στα σχέδια τα ερωτικά ή τα οικονομικά. Κανόνας που ισχύει από τα χωριουδάκια μέχρι τις μεγαλουπόλεις, και από τις κουζίνες μέχρι τα μπουντουάρ. Το καλό δεν θριαμβεύει από μόνο του, αλλά από την παρέμβαση των παρατηρητικών ντετέκτιβ που οδηγούν τον απρόθυμο ένοχο στη δικαιοσύνη.
Η απόδοση δικαιοσύνης οδηγεί και τους επιβάτες του πολυτελούς Οριάν Εξπρές του Μεσοπολέμου να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, αφού ο ένοχος της απαγωγής και δολοφονίας της κόρης των Άρμστρονγκ (προφανής αναφορά στον Λίντμπεργκ τον αληθινό πατέρα του απαχθέντος νηπίου), φαίνεται να έχει γλυτώσει από τη δικαιοσύνη και να κάνει μεγάλη ζωή και μπίζνες με τα χρήματα των λύτρων, ταξιδεύοντας μάλιστα με το Οριάν Εξπρές. 
Η πραγματικότητα του εν λόγω εγκλήματος είχε μια πολύ πιό πεζή διάσταση, μιζέρια και τον Χάουπτμαν, ένα Γερμανό κακοποιό που είχε πάει στην Αμερική για να γλυτώσει τη φυλακή στη χώρα του. Εδώ, η πολυτέλεια, όπως παντού όπου σύχναζε ο Βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, είναι ανυπέρβλητη, κι αν πει κανείς οτι δεν πάει να δει μεταξύ άλλων την ταινία και για την αναπαράσταση ενός πλούτου αρχοντικού, για το θρόισμα της λινής πετσέτας στο βαγκόν-ρεστωράν, το τραγούδι των κρυστάλλων καθώς τσουγκριζουν και τα υπέροχα ρούχα και αξεσουάρ της εποχής, θα πει μεγάλο ψέμμα. Επιπλέον το all-star cast ξαναστήνει εξαιρετικά την εποχή και μένει να δει κανείς πώς το χειρίστηκε ο σκηνοθέτης όλο αυτό το ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο.

Ο Κένεθ Μπράνα είναι περίπτωση, αλλά και Βρετανός που σημαίνει οτι ως ένα βαθμό παίζει στο "γήπεδό του" με το βιβλίο της συμπατριώτισσάς του. Προσωπικά, παρ' όλο που και σασπένς είχε, και ερμηνείες είχε και ατμόσφαιρα πειστική και με το παραπάνω η εκδοχή του Μπράνα, δεν μπορώ να μην συγκρίνω τη Μισέλ Φάϊφερ με την Λωρήν Μπακώλ, δεν μπορώ να μην προτιμήσω τον Άντονυ Πέρκινς, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και γενικά το καστ της εκδοχής του Σ. Λιούμετ (1974). Επίσης οι μικροαλλαγές (;) στους χαρακτήρες εκ μέρους του Κέννεθ Μπράνα ήταν λίγο ενοχλητικές. Και βεβαίως η πριγκίπισσα "Ντραγκομίρωφ" της Γουέντι Χίλλερ δεν ξεχνιέται, παρ' όλο που η Τζούντυ
Ντεντς είναι άξια διάδοχος. Επίσης,πιστεύω ότι ο Πουαρό του Μπράνα, ήταν λιγάκι πιό αθλητικός απ' ό,τι στα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι και νομίζω ότι το μουστάκι αν και πρωτότυπο, μάλλον έμοιαζε με κάποιου εκκεντρικού χαρακτήρα του Άρθουρ Κόναν-Ντόϋλ, παρά με το μουστάκι του Πουαρό.

Δεν θα περάσει καθόλου άσχημα όποιος πάει να δει την ταινία, απεναντίας, θα ευχαριστηθεί δράση, σασπένς και ερμηνείες. [Ας δει μετά καλού-κακού και του Σίντνεϋ Λιούμετ, έτσι για τη σύγκριση.]