Η
Μαργαρίτα Βαρλάμου, ανεβάζει την
Σίρλεϊ Βαλεντάϊν του Γουίλυ Ράσσελ,
σε σκηνοθεσία Θωμά Γκαγκά και μετάφραση
Παύλου Μάτεσι, στις 28 Απριλίου στο θεάτρο
Αργώ. Παραστάσεις Δευτέρα και Τρίτη,
μέχρι 13 Μαίου. Βιαστείτε!
Ν.Χ.: Τι
είναι για σένα η Σίρλεϋ Βαλεντάϊν;
Μ.Β.:
Η Σίρλευ Βάλενταιν είναι για μένα
ταυτοχρόνως πηγή χαράς και ενθουσιασμού
αλλά και άσκηση θάρρους. Είναι
η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω έναν
μονόλογο και έχω συμπαίκτη τον εαυτό
μου. Με γοητεύει και μου προκαλεί δέος
την ίδια στιγμή.
Ν.Χ.: Αν
είναι ένας τελείως κόντρα ρόλος στην
προσωπικότητά σου, πώς τον προσέγγισες;
Μ.Β.:
Τελείως κόντρα με την προσωπικότητα
μου δεν ειναι, αναγνωρίζω κάποια κοινά
στοιχεία στους χαρακτήρες μας, την
αμεσότητα και την εκρηκτικότητα που
συχνά μας οδηγεί και τις δυο στο " τι
το'θελα και μίλησα..." Αλλά ως εκει!
Ν.Χ.: Πόση
ελευθερια είχες και πόσο οδηγημένη
ήταν η διαδικασία παραγωγής της
παράστασης και του χαρακτήρα απο το
σκηνοθέτη;
Μ.Β.:
Με τον σκηνοθέτη της Σίρλει, Θωμά Γκαγκά
, με συνδέει μακροχρόνια φιλία και έχουμε
συνεργαστεί αρκετές φορές. Ο Θωμάς δεν
αγωνιά ποτέ να φανεί περισσότερο απο
το ίδιο το έργο η από τον συγγραφέα κι
ενώ δίνει ελευθερία στους ηθοποιούς
του να προτείνουν και να δημιουργούν
με χαρά, κρατά πολύ γερά τα ηνία και
τον έλεγχο της κατάστασης. Είναι χαρά
να δουλεύεις μαζί του, αισθάνεσαι ασφαλής
και ριψοκίνδυνος μαζί.
Ν.Χ.: Ποιά
είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο ανέβασμα
ενός μονόλογου;
Μ.Β.:
Ο μονόλογος ειναι μια ιδιαίτερη πρόκληση
γιατί φέρνει τον ηθοποιό αντιμέτωπο με
την πληρότητα των εκφραστικών του μέσων
.....
Ν.Χ.: Ποιοί
καλλιτέχνες σε έχουν εμπνεύσει και
αποτελούν μέρος των "αποσκευών"
σου; Μέρος αυτών που κουβαλάς, που γυρνάς
σ' αυτους για έμπνευση, που υπάρχουν
χωρίς κάν να το αντιλαμβάνεσαι, ίσως,
μέσα σου;
Μ.Β.:
Γίνομαι εμμονική κατα περιόδους με
κάποιους καλλιτέχνες και τους παρακολουθώ
με μανία, παραστάσεις, ταινίες,
συνεντεύξεις, βιογραφίες κλπ. Η ηθοποιός
ομως με την οποία εχω συνεργαστεί, την
εχω παρακολουθήσει στην διαδικασία της
δημιουργίας και την φέρνω συχνά στο νου
μου ειναι η Κάτια Γέρου, όπως και το
βιβλίο της "Αλλάζοντας τους παλμούς
της καρδιάς".
Ν.Χ.: Η σχέση
σου με το κοινό;
Μ.Β.:
Θέατρο δεν υπάρχει χωρίς κοινό, αυτό
όμως δεν πρέπει να μας καθιστά εξαρτημένους
από την ανάγκη της τυφλής αποδοχής του.
Ν.Χ.: Τι
θέλεις να πάρουν οι θεατές από την
παρασταση αυτή;
Μ.Β.:
Το νόημα του έργου,κατα την άποψη μου,
ειναι οτι ο χρόνος τελικώς μπορεί να
γίνει σύμμαχος μας - ανεξαρτήτως ηλικίας
και φύλου- οταν αποφασίσουμε να
πραγματοποιήσουμε τα όνειρα και τις
επιθυμίες μας, με την προϋπόθεση να
έχουμε αποκτήσει ειλικρινή σχέση με
τον εαυτό μας.
Ν.Χ.: Σε τι
"ισορροπίες" βρίσκονται μέσα σου
το θέατρο και ο χορός;
Μ.Β.:
Απόλυτη, γιατί ο χορός και το θέατρο
ισορροπούν μέσα μου αμφοτεροβαρώς. Το
ένα με διδάσκει για το άλλο, αντλώ και
από τα δύο.
Ν.Χ.: Το πιό
δύσκολο στο θέατρο. Και επιπλέον, το
πιό δύσκολο στις σημερινές συνθήκες.
Μ.Β.:
Να εισαι καλός... Να ανταποκρίνεσαι στις
ανάγκες του κάθε ρόλου, γιατί δεν υπάρχουν
όρια. Πρέπει να εισαι σε διαρκή εγρήγορση
και να μην εφησυχαζεις. Ειναι παγίδα να
πεις: "Εδώ ειμαστε. Έφτασα." Στις
σημερινές συνθήκες εχεις επιπλέον να
παλέψεις με ότι έχει επιφέρει η οικονομική
δυσπραγία. Έχουν μειωθεί οι αμοιβές-
όπου υπάρχουν. Να σημειώσουμε δε ότι
υπάρχουν περιπτώσεις όλο και πιό συχνές,
που οι ηθοποιοί δεν παίρνουν τα
δεδουλευμένα τους απο τους παραγωγούς
και δεν μιλούν γιατί φοβούνται τον
αποκλεισμό τους απο το επάγγελμα.
Ν.Χ.: Τα
μελλοντικά σου σχέδια.
Μ.Β.: Το
καλοκαίρι θα συμμετάσχω με το ρόλο της
Λαμπιτούς στην Λυσιστράτη του Αριστοφάνη
σε σκηνοθεσία του κορυφαίου Σπύρου
Ευαγγελάτου. Χαίρομαι ιδιαιτέρως για
αυτή τη συνεργασία.
Θέατρο
Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο.
Τηλ.:
210-5201684.
