Η μόδα προστάζει τα τελευταία χρόνια την αποκαθήλωση της διασκέδασης από τις γιορτές που περιμέναμε σαν τρελλοί στα παιδικά μας χρόνια, ήτοι Χριστούγεννα, Πάσχα, Αποκριά. Κάτι η κρίση, κάτι οι τύψεις για τα ξέφρενα γλέντια του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος, κάτι που είναι μόδα -επίσης- η μουντρουχιά χρονιάρες μέρες, κάνει πιο chic να αναρωτιέσαι στα social media αν πρέπει να κάνεις δώρα, τι ωραία που θα ήταν αν έλειπαν οι γιορτές, τι κάνουν αλλού χωρίς Χριστούγεννα, τι λένε τα εγχειρίδια λαϊκής επιμόρφωσης περί των μύθων και της ιστορίας κι αν όντως γεννήθηκε ο Χριστούλης (για τον οποίο ενίοτε πλέκεται και τούλις), μιρλολοιδορώντας όσους θέλουν να στολίσουν, να δούνε φωτάκια, λαμπάκια, δεντράκια και άλλα σχετικά. (Ο Ηρώδης πάντως υπήρξε, οπότε προσοχή.)
Το έργο της Ζοσιάν Μπαλασκό και της ομάδας της, από τα όχι και τόσο μακρινά τέλη της δεκαετίας του '70, ασχολείται με ανατρεπτικό τρόπο, ιδίως αν σκεφτούμε πόσα χρόνια πριν έγινε αυτή η σάτιρα, με όλα τα ταμπού των Χριστουγέννων, και δη το σημαντικότερο: το πνεύμα αγάπης. Αγάπη από το κράτος με τη μορφή κοινωνικών υπηρεσιών και ΜΚΟ και ενώσεων κάθε λογής και γραμμών βοήθειας για τους μόνους, τους μελαγχολικούς, και γενικά όσους το πνεύμα των Χριστουγέννων αφήνει στην απέξω. Όλο το bonbon και η καντιοζάχαρη εκείνων των ημερών εξαφανίζονται και μένει η μπρουτάλ αλήθεια της μοναξιάς και της επικίνδυνης αποκλειστικότητας που διεκδικεί ο θεσμός που λέγεται οικογένεια εκείνες τις μέρες, προκειμένου να φάνε και να φαγωθούν μεταξύ τους τα μέλη της εν στενώ και εν ευρυτέρω κύκλω -για να καλύπτονται και οι εξ αγχιστείας.
Και μέσα στο αμόλυντο των ημερών που το ρημάζουν με την υποκρισία τους οι άνθρωποι, όλα όσα δεν περιμένει να δει και να ακούσει κανείς, διεκδικούν στο "Ο Άη-Βασίλης είναι σκέτη λέρα", ήδη απ' τον τίτλο, την προσοχή μας: πολύμορφη (sic) σεξουαλικότητα, απατεωνιά, βία, μοιχεία, απάτη. Ο άνθρωπος δε σταματάει να είναι άνθρωπος επειδή γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος αλλά δεν το κρύβει και κάτω απ' το χαλί ένεκα των ημερών.
Τα συστατικά του σεναρίου γίνονται άνετα ένα δίωρο δράμα-κολαστήριο, αλλά η Μπαλασκό ανέδειξε την σουρεάλ πλευρά και εντέλει την συγχωρητική, του πράγματος, με γέλιο και ανατροπές. Οι Ρέππας-Παπαθανασίου διασκεύασαν και σκηνοθέτησαν την παράσταση με κέφι, και πολλές δικές τους, προφανώς πινελιές, αναγνωρίσιμες για όσους παρακολουθούν τη δουλειά τους.
Παίζουν με κέφι οι Σοφία Βογιατζάκη, Τζόυς Ευείδη, Κώστας Ευριπιώτης, Άννα Κουρή, Φώτης Σεργουλόπουλος, Χρήστος Σιμαρδάνης, Χρήστος Ζαχαριάδης. Η Τζόϋς Ευείδη Ουκρανή από κάποιο γύρευε-ποιό-χωριό (κάτι σαν τον "Μπόρατ"), πειστική, απογειώνεται στη σκηνή του τηλεφωνήματος, η Άννα Κουρή κρατάει τα γκέμια του ρόλου της σε όλη την παράσταση με μεγάλη σιγουριά, η Σοφία Βογιατζάκη ισορροπεί το εκρηκτικό ταμπεραμέντο με το χαρακτήρα της λαϊκής νεαρής που ζει απ' τα επιδόματα της πρόνοιας, ο Κώστας Ευριπιώτης σαν χαμένος λίγο στην αρχή, είναι όταν "κουρδίζεται" ιδανικός "Άη-Βασίλης" και η "λέρα" του έργου, παραπάνω από αξιοπρεπέστατοι οι Φώτης Σεργουλόπουλος και Χρήστος Ζαχαριάδης. Ο Χρήστος Σιμαρδάνης ως Jean-Jacques και κυρίως βέβαια στο ρόλο της τραβεστί, είναι αποκάλυψη. Άψογος! Simple as that. Νομίζω θέλει λίγο κούρδισμα στους ρυθμούς της πού και πού η παράσταση, λίγο ξεσκαρτάρισμα, μια ανάσα, αλλά αυτό δεν αλλοιώνει το θετικό αποτέλεσμα.
Το "ο Άη-Βασίλης είναι μεγάλη λέρα", είναι παράσταση έξυπνη, κεφάτη, αστεία, θα γελάσετε, εντάξει όσοι θέλετε θα σκεφτείτε και λίγο, αλλά το σημαντικό είναι ότι θα διασκεδάσετε (spoiler alert εδώ) "μέχρι τελικής πτώσεως".
