Παρακολούθησα το JOHN στο θέατρο Δίπυλον, στις 22/11/2024. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη. Το έργο είναι της βραβευμένης Αμερικανίδας Annie Baker (1981- ).
Το έργο, με δόσεις μυστηρίου που προσφέρονται στον θεατή από νωρίς και συνεχίζουν ως την σκηνική ανάγνωση ενός μυστηριώδους βιβλίου, θα έλεγα πως είναι μια νεότερη εκδοχή του έργου του 'Εντουαρντ Άλμπυ "Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ;" (1962) που μεταφέρθηκε αριστουργηματικά στην μεγάλη οθόνη το 1966 από τον Mike Nickols, και βεβαίως ανέβηκε και ανεβαίνει σε πολλές σκηνές ανά τον κόσμο μέχρι σήμερα.
Το στοιχείο του φανταστικού εμπλουτισμένο με δεδομένα κοινωνικής κριτικής και θέματα έμφυλης ταυτότητας και σχέσεων, θα έλεγα επίσης, ότι κάπως φέρνει στον νου το Rocky Horror Show του Richard O' Brien, από τα '70s.
Με όλα αυτά που προαναφέρθηκαν στις "αποσκευές", και επιπλέον μια φεμινιστική ματιά του σήμερα, πολύ μελάνι που έχει χυθεί για την κρίση στις σχέσεις των ζευγαριών, ειρωνεία και μεταμοντέρνο νατουραλισμό (πάλι στην ειρωνεία καταλήγουμε, αλλά επιτρέψτε τον όρο) που ήρθε στο προσκήνιο από τα μέσα της δεκαετίας του '90, και μάλιστα εδραιώθηκε με την ποπ κουλτούρα, σε σειρές όπως τα Φιλαράκια και το Sex and the City, (δηλαδή η ευθεία αναφορά σε θέματα γυναικείας υγιεινής και trivia όπως το μασελάκι για το τρίξιμο των δοντιών), η Άννι Μπέϊκερ, φέρνει ένα νεαρό ζευγάρι σε ένα "αλλούτερο" πανδοχείο, σε περιοχή με μουσείο και ατραξιόν από τον Εμφύλιο πόλεμο. Ένα συντηρητικό, ίσως λίγο μπανάλ σκηνικό, ενός φερέλπιδος ζευγαριού που περνάει κάποια κρίση.
Η Κόρα Καρβούνη είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, η Γιούλη Τσαγκαράκη είναι η τυφλή φίλη της, και οι Χρήστος Κοντογεώργης και Καλλιόπη Παναγιωτίδου, το ζευγάρι που έρχεται να συμφιλιωθεί ή/και να αλληλοφαγωθεί στο εν λόγω γραφικό σημείο της Αμερικής...
Το στοιχείο του φανταστικού και ανεξήγητου, δίνει στο έργο η αναφορά μέσω του "βιβλίου", στους "Παλαιούς" του H.P. Lovecraft. Το JOHN, ανακαλεί τον "Τρόμο του Ντάνγουϊτς" (1929), με το Νεκρονομικόν και το Πανεπιστήμιο του Miskatonic και την αποκάλυψη του κόσμου των Παλαιών. Μέσα σ' όλο το ανατριχιαστικό περιβάλλον και τον διαρκώς υπονοούμενο κίνδυνο, το ξενοδοχείο, η σχέση του ζευγαριού, οι ζωές όλων, γίνονται σύμβολα και ταυτίζονται κάπως: η ακινησία του χρόνου στο κτίριο, η τυφλή φίλη που είναι η σύνδεση ανάμεσα στα υπαρκτά και τα φανταστικά πράγματα, η σχέση των δύο νέων, αλληλοσυνδέονται λες και έψαχνε ο ένας τον άλλο για να εξηγήσει την ύπαρξή του. Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται, ωσότου μπορέσουν -όσοι το μπορέσουν- να βγουν και πάλι στο φως.
Η παράσταση έχει ρυθμό, παρασέρνει τον θεατή και κρατάει το σασπένς ως το τέλος. Φανταστική η Γιούλη Τσαγκαράκη, εξαιρετική και η Κόρα Καρβούνη. Ο Χρήστος Κοντογεώργης λίγο πιο υψηλών τόνων απ' ό,τι μερικές φορές απαιτούσε το κείμενο, αλλά σε γενικές γραμμές συνεπής. Η Καλλιόπη Παναγιωτίδου πολύ καλύτερη στις σκηνές με τις γυναίκες, κάπως επιφανειακή στα μέρη με τον φίλο της, ιδίως στην αρχή του έργου. Πολύ ατμοσφαιρικό το σκηνικό της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη.
Εν κατακλείδι: Να πάτε, θα περάσετε ωραία.
