Η Εποχή του Κυνηγιού-Κριτική παράστασης

Είδα την παράσταση με τίτλο "Η Εποχή του Κυνηγιού", με τις Φωτεινή Μπαξεβάνη και Αθηνά Μαξίμου. Ένα έργο του Γιάννη Σκαραγκά σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλια, Στο θέατροΙλίσια, 10/5/2015.

Ένα μελόδραμα δωματίου με σασπένς και ψυχολογικές προεκτάσεις, για δύο γυναίκες ηθοποιούς ανεβαίνει αυτό τον καιρό στο θεάτρο Ιλίσια.

Μιάμιση ώρα αγωνιώδους προσπάθειας της "Πόπης", κεντρικού χαρακτήρα του έργου, να ξεφύγει από την απομόνωση και την κατάθλιψη όπου την έχει ρίξει η εποχή της κρίσης και της μεταμέλειας για δάνεια και πιστωτικές κάρτες αλλά και το όνειρο της μεγάλης -και ανέμελης- ζωής του πρόσφατου παρελθόντος. Χωρίς να πρόκειται για στρατευμένο δράμα στην υπηρεσία μιας καταγγελίας κατά της σκληρότητας των καιρών, αλλά με απόσταση απέναντι στην ηρωίδα που καλείται να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν, το έργο αναπτύσσεται γύρω από τις "φωνές" που ακούει η καταθλιπτική Πόπη, και που προσωποποιούνται (ευτυχώς) στο πρόσωπο της Πηνελόπης Δέλτα -καθόλου τυχαία επιλογή δεδομένων των γεγονότων στην ερωτική της ζωή αλλά και του τέλους της. 
Η ηρωίδα, θα πρέπει μέσα από μια Χιτσκοκικού τύπου, άμεσα αποτελεσματική "ψυχοθεραπεία", να αναγνωρίσει το πρωτογενές τραύμα, να ανασυντάξει δυνάμεις και να βγει (ή όχι) από το σκοτάδι στο φως -πάντως δεν μπορεί πλέον να μείνει στο σημείο απ' όπου τη βρίσκει η αρχή του έργου. Οι σχέσεις με την οικογένεια (χώρος βασικών παρανοήσεων), η εμπειρία στον εργασιακό χώρο, οι ερωτικές σχέσεις, οι αποτυχίες που βαραίνουν χρόνια και δεν καλύπτονται από τα λούσα που παροδικά -και καταστροφικά- αγόρασαν οι πιστωτικές κάρτες, έρχονται στην επιφάνεια και προτρέπουν σε επείγουσα επίλυση/ αντιμετώπιση ή καταστροφή.

Η "Πηνελόπη" είναι η γενναιόδωρη και ώριμη φωνή της λογικής, μια ψυχοθεραπευτική σταθερά που επαναδραστηριοποιεί τα αποθέματα ανθρωπισμού της "Πόπης", χωρίς να κάνει βήμα πίσω στην αποστολή που αισθάνται πως έχει απέναντι στην ασήμαντη, καθημερινή γυναίκα τη βυθισμένη στα προβλήματα.
Η ψυχοθεραπεία δεν λειτουργεί φυσικά το ίδιο άμεσα in vivo, όμως εδώ είπαμε μιλάμε για θεατρικού τύπου και ίσως λίγο Αμερικανοποιημένη εκδοχή μιας περισσότερο αισόδοξης και πιό "μηχανιστικής" ματιάς στη διαδικασία της "ομιλούσας θεραπείας." Εξάλλου υπάρχουν και οι βραχείες μορφές, και εν πάση περιπτώσει, ο συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει αρκετά σχετικά με το θέμα, το οποίο πραγματεύεται επιτυχώς.

Εξαιρετικές οι δύο ηθοποιοί, συγκίνηση, μουσική, τραγούδι, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, χιούμορ, δράμα, μαστοριά στην πλοκή, όσοι προσέλθετε, σίγουρα θα περάσετε πολύ καλά!