ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - Σπύρος ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

Με αφορμή την παράσταση DE Profundis (Θέατρο Άνεσις).

© Νατάσσα Χασιώτη

ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Πρεμιέρα, 19/2/2016.  

 

Σε ένα γεμάτο θέατρο και μπροστά σε ένα ανεκτικό κοινό δόθηκε η πρεμιέρα του πασίγνωστου και αγαπημένου έργου του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, “Ρωμαίος και Ιουλιέττα”, σε μετάφραση Δημητρίου Βικέλα και σκηνοθεσία/χορογραφία/σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου. 

Το έργο, έχει ανέβει σε πλείστες όσες εκδοχές, θεατρικές, χορευτικές, κινηματογραφικές, σε ύφος εποχής, ανανεωμένο, αλληγορικό κ.ο.κ. Από τη δεκαετία του '60 και μετά κέρδισε έδαφος η Street gang εκδοχή (West Side Story), για να φτάσουμε στα μέσα του '90 στην κινηματογραφική version του Μπαζ Λούρμαν, βιντεοκλιπάτη αλλά με το πρωτότυπο κείμενο. Ο Αngelin Preljocaj έδωσε τη δική του χορευτική, “σκοτεινή” άποψη με κοστούμια του Enki Bilal και γενικά δεν έχουμε σταματήσει να βλέπουμε ερασιτέχνες και επαγγελματίες να σπάνε το κεφάλι τους για το πώς θα αγκαλιάσει το έργο του “Βάρδου” όλη την πολιτική ορθότητα των καιρών, παίζοντας με την μπαναλιτέ (πλέον) της συμφιλίωσης, όπου “συμφιλίωση” βάλτε “εκπαιδευτικό μάθημα προκειμένου να μετανοήσει πικρά το κοινό για όλο το παρελθόν της ανθρωπότητας”. Δουλεμπόριο τον 19ο αιώνα; μαύρος ο Ρωμαίος, σε ζευγάρι αναμίξ. Περιθωριοποίηση της ομοφυλοφιλικής κοινότητας; Gay η παρέα ολόκληρη και ο Ρωμαίος που στραβώνεται και παίρνει ως μικροαστίλα τη “μούτζα” την Ιουλιέττα. Και ων ουκ έστιν αριθμός επινοήσεων, φαντάζομαι ότι μπορεί να γίνει Ρωμαίος για τον αντικαπνιστικό νόμο που να “τη λέει” στους καπνιστές, χιπαριό καλλιεργητής κάνναβης, S&M, και ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου. Και κάπως έτσι γίνεται διδακτική άλλη μια ιστορία, και πάει κατά διαόλου κι ο Ρωμαίος όπως ο Προμηθέας κι η Αντιγόνη, που κατάντησαν στρατευμένα σύμβολα, να περιφέρονται με δερμάτινα παλτά στη σκηνή. Ή αυτοί ή οι βασανιστές τους -δεν υπάρχει παγκόσμια θεατρική σταθερά για το δερμάτινο παλτό. Το μακρύ. 

 

Όπως στην Αντιγόνη, οι νεαροί διάδοχοι των οικογενειών πεθαίνουν, όπως στην Ορέστεια, τίθεται το ζήτημα της εκδίκησης, της βεντέτας, του εμφυλίου, διότι το θέμα δεν είναι μονο οι άρχοντες και τα γένη τους (είναι και αυτό και μάλιστα μεγάλης σημασίας για την γεωοπολιτική ισορροπία), αλλά και η “πόλη”, η χώρα που με νύχια και με δόντια και πολλές σφαγές είχε αποκτήσει σχετική γαλήνη, είτε μιλάμε για την Αθήνα, είτε για τις Ιταλικές πόλεις-κράτης της Αναγέννησης (και του ύστερου Μεσαίωνα -ας μην ξεχνάμε τι συνέβη και στον Dante Alighieri), είτε για την Αγγλία της εποχής της Ελισάβετ Α' και του Σαίξπηρ. Η ίδια η Ελισάβετ ήξερε στο “πετσί της” τι θα πει βεντέτα και συνωμοσία, και ο Σαίξπηρ επιτελεί με το έργο αυτό ρόλο αντάξιο αρχαίου τραγωδού ως προς την πολιτική στράτευση και διδαχή, αλλά το κάνει με τον πλέον ψυχαγωγικό και ευχάριστο τρόπο, ήτοι με ένα ερωτικό δράμα, το οποίο επιπλέον, έχει και πολλή σασπένς και ανατροπές.

Τα ονόματα δεν είναι τυχαία, εντείνουν την ποιητικότητα και την τραγική ειρωνία, από τον “Μερκούτιο” που παραπέμπει στον Ερμή-ψυχοπομπό, μέχρι τον “Μπενβόλιο” που είναι αρεστός, ευχάριστος και αγαπητός/συμφιλιωτικός όπως μαρτυρά το όνομά του, ενώ ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα θα παραμείνουν με το τραγικό τέλος τους για πάντα “νέοι”, “προς τη Ρώμη” και όχι το ηγετικό ζευγάρι “Καίσαρα και Ιουλίας” που θα μπορούσαν να γίνουν, θεμελιωτές καινούργιας ζωής και δύναμης. 

 

Στην παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, θα δείτε πολλούς Ρωμαίους και Ιουλιέττες, όλοι τους πραγματικά εξαιρετικοί. Το καστ στο σύνολό του είναι καλό, και κρατάει καλές ισορροπίες και αντιστάσεις μέσα στο πανδαιμόνιο: Γιώργος Κατσής πολύ καλός, Παναγιώτης Μπρατάκος επίσης, Σταμόπουλος Αντώνης, Κίττυ Παϊταζόγλου (που έχει τη δύσκολη και ζηλευτή σκηνή του μπαλκονιού), όλοι τους θαύμα. Τα πιο “αβανταδόρικα”, τραγικά μέρη αναλαμβάνει η Δανάη Επιθυμιάδη, και είναι σπουδαία. Προσωπικά έχω μεγάλες επιφυλάξεις για την ερμηνευτική προσέγγιση του πατρός Λαυρεντίου, αλλά ο Ιερώνυμος Καλετσάνος ως εξαιρετικός ηθοποιός που είναι βγάζει παληκαρίσια αυτό που ανέλαβε. Ειδική μνεία για τις δύο παραμάνες, την Άρτεμη Μπόγρη και τη Λητώ Μεσσήνη που με τις ερμηνείες τους έκαναν το ρόλο “μοδάτο” και ελκυστικό..

© 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ - ΦΩΤΟ

 Με τον Σταύρο Λίτινα στο Arroyo Nuevo.

Θέατρο Άνεσις, με τον Σπύρο Κυριαζόπουλο

 

Συζητώντας για την παράσταση De Profundis. (φωτο: Ελπινίκη Βουτσά)

© Νατάσσα Χασιώτη

Συνέντευξη Σ. Λίτινα-παραστάσεις Κουαρτέττο και Δεσποινίς Τζούλια

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΙΩΑΝΝΑ ΝΕΟΦΥΤΟΥ, Εικαστικός

*Από σήμερα, ο  ιστότοπος www.greekstagereview.blogspot.com εγκαινιάζει συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από όλο το φάσμα των τεχνών. Καλλιτέχνες που εκτιμούμε, βρίσκουμε ενδιαφέροντες ή φερέλπιδες. 

Ξεκινάμε με την εικαστικό Ιωάννα Νεοφύτου, που πρόσφατα παρουσίασε Βίντεο-Εγκατάσταση στο πλαίσιο της έκθεσης ROOMS 2016, στο ξενοδοχείο St. George Lycabettus.

Ποιά είναι: 

Η Ιωάννα Νεοφύτου, εικαστικός και σκηνογράφος, γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1986. Ζεί και εργάζεται στο Παρίσι και στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας από όπου αποφοίτησε το 2011 με άριστα. Συνέχισε τις σπουδές της στη Γαλλία, με υποτροφία του ΙΚΥ Ελλάδος, απ’οπου αποφόιτησε το 2015 με άριστα. Το 2014 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό "Traversée des frontières. Regards sur la guerre de 1914 - 1918 », με την παραχώρηση υποτροφίας για την πραγματοποίησης έκθεσης στο Μουσείο των Εθνικών Αρχείων στο Παρίσι (Archives Nationales, Pierreffite-sur-Seine, Paris). Ως εικαστικός συμμετείχε σε πολυάριθμες εκθέσεις στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά: «Arteries Project» (Λεμεσός, 2013), «Santorini Biennale of Arts» (Σαντορίνη 2012), «Το σχέδιο Σωτηρία: Μνήμη και ασθένεια στον εικαστικό λόγο» (Νοσοκομείο Σωτηρία, Αθήνα 2010). Από το 2011, συνεργάζεται με τον εικαστικό Σπύρο Χαραλαμπόπουλο υλοποιώντας περφόρμανς σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ: «12 Wagon Festibal » (Το τρένο στο Ρουφ, Αθήνα 2010κ.ά. Ως σκηνογράφος, έχει εργαστεί σε πολυάριθμες παραστασεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Το 2014 εργάστηκε στη σκηνογραφική ομάδα του δια-ευρωπαϊκού θεατρικού προγράμματος «City Ghettos of Today»,με παραστάσεις στο Παρίσι, Βαρσοβία, Βερολίνο και Ελσίνκι. 

Τι μας είπε:  

 Ερ.: Πώς αποφασίσατε να προσεγγίσετε το θέμα σας με installation αντί άλλης παρέμβασης;

Ι.Ν.: Από το 1980 και μετά η τέχνη τείνει να είναι in situ, άρα να διαπραγματεύεται και να συνομιλεί με τον χώρο στον οποίο εκτίθεται. Το να εκθέτεις σε ένα ξενοδοχείο αναπόφευκτα επιβάλλει να αναμετρηθείς το χώρο, να εξερευνήσεις τις δυνατότητες του και να προσπαθήσεις να συνομιλήσεις με το περιβάλλον και τους ανθρώπους του. Έτσι μια εγκατάσταση – που θα αποτελεί και προέκταση του χώρου είναι το ιδανικότερο μέσο για ένα έργο που θέλει να λέγετε εννοιολογικό.

Ερ.: Από πού ήρθε η πρόσκληση και στο πλαίσιο ποιας πρωτοβουλίας;

Ι.Ν.: H Κυβέλη Μαυροκορδοπόυλου που είναι η επιμελήτρια του συγκεκριμένου δωματίου στην έκθεση Rooms 2016, μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Και οι δύο ασχολούμαστε με πολύ συναφή κομμάτια της σύγχρονης τέχνης, και μας ενδιέφερε από καιρό το θέμα της εργασίας στο σύγχρονο καπιταλισμό. Έτσι θεωρήσαμε πολύ καλή ευκαιρία να συμμετάσχουμε στη συγκεκριμένη έκθεση παρουσιάζοντας ένα έργο φτιαγμένο ειδικά για τον χώρο και την συγκεκριμένη έκθεση. Η ταυτότητα των ενδιαφερόντων μας, μας οδήγησε στο θέμα της καθαρίστριας και της καμαριέρας ως του άγνωστου παρατηρητή της ζωής μας.

Ερ.: Έχετε εμπειρία από ταξίδια και διαμονή σε ξενοδοχεία κλπ;

Ι.Ν.: Αν και τα αποφεύγω συστηματικά, νομίζω πως ο μέσος άνθρωπος έχει έστω και μικρή εμπειρία απ’ αυτά. Μια φορά θυμάμαι στη Γερμανία στο ξενοδοχείο που έμενα μας πέτυχε η καμαριέρα στο ασανσέρ και μας ρώτησε στα Ελληνικά αν είμαστε εμείς οι Έλληνες που μένουν στο ξενοδοχείο, σαστισμένα της απαντήσαμε ναι και μας είπε ότι το κατάλαβε από τα βιβλία μας. Ήταν Ελληνίδα μετανάστρια στη Γερμανία για 17 χρόνια, είχε καιρό να δει βιβλία στα ελληνικά και χάρηκε γι’ αυτό ήθελε να μας γνωρίσει. Εκεί συνειδητοποίησα το ιδιαίτερο « προνόμιο » που έχει μια καμαριέρα να ξέρει τόσα πολλά για μας, για τον τρόπο που κοιμόμαστε, αυτά που φοράμε και αυτά που κουβαλάμε, ενώ αντιθέτως η ίδια είναι αόρατη για τα δικά μας μάτια. Στην ηχογραφημένη συζήτηση που ακούγεται στην εγκατάσταση Room 518, η Ελένη Μπάλιου, καθώς και η ανώνυμη καθαρίστρια που συνομιλούν, περιγράφουν τις συνήθειες και τις παραξενιές των πελατών και χρηστών των χώρων που καθαρίζουν, λέγοντας ιστορίες για τα περίεργα και παράξενα που συνάντησαν.

Ερ.: Πώς προσεγγίσατε το θέμα σας ως κόνσεπτ;

Ι.Ν.: Βασικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστράφηκε το ενδιαφέρον μας ήταν το ξενοδοχείο ώς εργασιακός χώρος, μας ενδιέφερε να αναδείξουμε μια πτυχή του χώρου που δεν μας είναι ποτέ οικεία, αν δεν είμαστε καθαρίστριες οι καμαριέρες. Η θεματική του έργου περιστρέφεται γύρω από την αντίφαση μεταξύ χώρου ξεκούρασης που είναι το ξενοδοχείο για μας αλλά και χώρου εργασίας που μπορεί να είναι για την καθαρίστρια. Επίσης βασικό στοιχείο ήταν η σχέση που οι συγκεκριμένες κοπέλες διατηρούν με ανωτέρα οικονομικά στρώματα και με τον χώρο της τέχνης. Η καθαρίστρια που μιλάει, δουλεύει για πολλά χρόνια σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα της Αθήνας, βλέποντας πολύ συχνά εκθέσεις, και όλη την αφρόκρεμα της πολιτισμικής ζωής της χώρας. Μ ‘ενδιέφερε πολύ η άποψη της για το σύστημα πολιτισμού, καθώς επίσης και η ιδιαίτερη επαφή της με τα έργα τέχνης.

Ερ.: Το θέμα της προσωρινής διαμονής όπως το θέτει ένα ξενοδοχείο, σας απασχόλησε;

Ι.Ν.: Ναι μας απασχόλησε ιδιαίτερα, από την οπτική πλευρά της καμαριέρας. Οι συνέχεις είσοδοι και έξοδοι πελατών, οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν – ο χώρος ως προσωρινή διαμονή όπως είπατε -, γίνονται αντικείμενο παρατήρησης μέσα από το βλέμμα της καθαρίστριας. Όπως λένε και οι ίδιες στις αφηγήσεις τους, ο τρόπος με τον οποίο πετάει ο καθένας το σκουπιδάκι στο κάδο σε βοηθάει να καταλάβεις πράγματα γι’ αυτόν. Η καμαριέρα έρχεται σε επαφή με τα πολύ προσωπικά μας αντικείμενα, αυτά που ακόμα και μακριά από το σπίτι μας δεν μπορούμε να αποχωριστούμε, όπως το αποσμητικό μας, την κολόνια μας, τα κοσμήματα μας, τα βιβλία μας. Η καμαριέρα είναι η εγκυκλοπαίδεια του προσωρινώς προσωπικού μας χώρου.

Ερ.: Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ειναι luxury hotel. Τι σκέψεις και διαδικασίες κινητοποιεί αυτη η “ιδιαιτερότητα”;

Ι.Ν.: Αυτή η ιδιαιτερότητα είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί σημαίνει πολύ διαφορετική αντιμετώπιση του χώρου από την ίδια την καμαριέρα, καθώς επίσης και συγκεκριμένες απαιτήσεις προς αυτήν από τους πελάτες και από το ξενοδοχείο. Η εργασία μιας καμαριέρας είναι πολύ διαφορετική σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας από ένα απλό ξενοδοχείο : ο σωματικός μόχθος και ο χρόνος που απαιτείται είναι διαφορετικός, η επιμονή και η σχολαστικότητα της καμαριέρας είναι πολύ πιο έντονη. Στο βίντεο που προβάλλεται στην οθόνη του δωματίου, προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε σε πραγματικό χρόνο, όλη την εργασία που πραγματοποιείται από μια καμαριέρα σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας. Η Ελένη Μπάλιου, που για πολλά χρόνια εργάστηκε ως καμαριέρα, μας βοήθησε σε αυτό : για 35 λεπτά καθάρισε το δωμάτιο 518 στο Saint George Lycabettus.

Ερ.: Θα ασχολιόσασταν με ένα “φθηνό ξενοδοχείο”; Τι παρέμβαση θα σκεφτόσασταν για ένα τέτοιο χώρο;

Ι.Ν.: Δεν μου είναι εύκολο να απαντήσω, πιστεύω κάθε χώρος απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση. Το συγκεκριμένο θέμα προέκυψε ακριβώς γιατί το Saint George Lycabettus είναι ένα ξενοδοχείο πολυτελείας αλλά και γιατί η έκθεση Rooms πραγματοποιείται για πολλά χρόνια εκεί. Με ενδιέφερε η ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ τέχνης και χώρου πολυτελείας. Έτσι επέλεξα μια καμαριέρα που καθαρίζει δωμάτια ξενοδοχείων και μια καθαρίστρια εκθεσιακών χώρων που καθαρίζει εκθέσεις σύγχρονης τέχνης. Ήθελα πολύ να ακούσω τι έχουν να πουν για μας : είτε ως θεατές εκθέσεων, είτε ως δημιουργοί που εκθέτουν, είτε ως πελάτες ξενοδοχείων, ίσως έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με αυτές τις κοπέλες που δεν την συνειδητοποιούμε.

Ερ.: Ο τρόπος δουλειάς σας και οι επιρροές που έχετε δεχτεί στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής ταυτότητας.

Ι.Ν.: Ακριβώς επειδή επιζητώ την επαφή με τον χώρο, το κάθε προτζεκτ απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση, άλλα υλικά και άλλου τύπου έρευνα. Προσπαθώντας να είμαι σύντομη, θα αναφερθώ σε δυο μόνο επιρροές που έχουν και άμεση σχέση με το συγκεκριμένο έργο. Ο Jacques Rancière στο βιβλίο του « Ο χειραφετημένος θεατής », περιγράφει πως στη διαδικασία αναζήτησης της σχέσης μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας που για πάρα πολλά χρόνια απασχόλησε τον ίδιο και την αριστερή σκέψη από τον 19ο αιώνα, είχε πέσει πάνω στην αλληλογραφία δύο εργατών Σενσιμονιστών, όταν το 1830 συζητούσαν για τις συνθήκες εργασίας τους αλλά και γενικά για τον κόσμο της εποχής τους. Ο Rancière, περιγράφει την εντύπωση και το σάστισμα του μπροστά σε αυτούς τους δυο διανοούμενους της εποχής του, που παρατηρούσαν την τάξη τους και περιέγραφαν την ζωή τους, με την εξαιρετική λεπτότητα και διαπεραστικότητα ενός διανοούμενου. Την ίδια εντύπωση και χαρά μου άφησε ο διάλογος μεταξύ της καμαριέρας και της καθαρίστριας που συζητούν στο έργο Room 518, δυο γυναικών διανοούμενων που περιγράφουν την τάξη τους και την εποχή μας. Τέλος, αν κάτι διαμόρφωσε την καλλιτεχνική μου ταυτότητα, είναι μάλλον μια δήλωση της Ελένης Μπάλιου, πως η καθαρίστρια σήμερα παράγει πολιτισμό, κι ότι είναι δείκτης της συνέχειας ή της μη συνέχειας του πολιτισμού ενός τόπου, το πώς φέρεται το σύστημα σε μια καθαρίστρια. 

©

Ιωάννα Νεοφύτου

 

 

PREVIEW - ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ του Άντον Τσέχοφ

Σκηνοθεσία - Δραματουργία: Δημήτρης Τάρλοου

 
από 18 Φεβρουαρίου 2016

Ο Άντον Τσέχοφ έγραψε τις Τρεις αδερφές -ένα έργο για την προσδοκία- το 1901, στο γύρισμα του 20^ου αιώνα. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το έργο του «κωμωδία» και τους χαρακτήρες του «μπουφόνους», καθώς φέρνει κάθε έναν από αυτούς, κάθε τους ελπίδα, κάθε τους αγωνία, αντιμέτωπους με την πραγματικότητα, όπως αυτή σμιλεύεται αμείλικτα από τον χρόνο.

Τα τέσσερα παιδιά ενός μορφωμένου στρατιωτικού, οι τρεις κόρες του και ο μοναχογιός του, «ξεμένουν» μετά τον θάνατό του στον τόπο της τελευταίας του μετάθεσης, σε μια απομακρυσμένη και μονότονη πόλη της ρωσικής επαρχίας. Ο στενός πυρήνας της οικογένειας και των στρατιωτικών φίλων τους λειτουργεί ως μια «νησίδα πολιτισμού» για τα αδέλφια και διατηρεί ζωντανή την ελπίδα της επιστροφής στην ιδανική πόλη των παιδικών του χρόνων, τη Μόσχα. Ωστόσο, η μικρή, ιδιότυπη κοινότητά τους φυλλορροεί μέσα στον χρόνο και την πραγματικότητα συμπαρασύροντας κάθε προσδοκία.

Ο Δημήτρης Τάρλοου μας εξ-οικειώνει με το έργο με μια δραματουργία-έκπληξη, που αν και «μικραίνει» τις χιλιομετρικές αποστάσεις, τονίζει την απόσταση από τον εαυτό, από το μέλλον και το παρελθόν. Όπως σημειώνει και ο ίδιος: «Σ' αυτή τη σπουδή για το πέρασμα του χρόνου οι χαρακτήρες βρίσκονται να ζουν την δικιά τους δυστοπία αναζητώντας την ουτοπία μιας Ιθάκης.»

Συντελεστές:
Απόδοση - Δραματουργία: Δημήτρης ΤάρλοουΣκηνοθεσία: Δημήτρης ΤάρλοουΣυνεργάτις δραματουργός: Έρι ΚύργιαΣκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Ελένη Μιχαηλίδου, Λίνα Σταυροπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Τίνα Τζόκα, Νόρα Δεληδήμου
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Διανομή:
Πρόζοροφ Ανδρέας: Λαέρτης ΜαλκότσηςΝαταλία: Μαριάννα ΔημητρίουΌλγα: Αλεξάνδρα ΑϊδίνηΜάσα: Ιωάννα ΠαππάΕιρήνη: Λένα ΠαπαληγούραΚουλίγκιν Θόδωρος: Κώστας ΚορωναίοςΒερσίνιν Αλέξανδρος: Γιάννης ΝταλιάνηςΤούζενμπαχ: Παντελής ΔεντάκηςΣολιόνι: Δημήτρης ΜπίτοςΤσεμπουτίκιν: Γιώργος ΜπινιάρηςΦεντότικ: Πάρις ΘωμόπουλοςΡοντέ: Βασίλης ΠαναγιωτόπουλοςΦεραπόντ: Χάρης ΤσιτσάκηςΑνφίσα: Μαριέττα Σγουρδαίου 

 

Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 20:30, Κυριακή 20:30.

Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη γενική είσοδος (λαϊκή) 15 ευρώ, Πέμπτη έως Κυριακή: κανονικό 20 ευρώ, senior (άνω των 65): 17 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 14 ευρώ.

Εισιτήρια διατίθενται ήδη με προσφορά προπώλησης: Εισιτήρια Α/Β ζώνης 15€ (αρχική τιμή 20€ και 17€ αντίστοιχα), μέχρι την ημέρα της πρεμιέρας στις 18/2.

Διάρκεια: 180 λεπτά, με διάλειμμα.

Info/στήλες θεαμάτων

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69

Πλατεία Βικτωρίας

Χάρτης

ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ

210 8210991, 210 8210082