ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Πρεμιέρα, 19/2/2016.  

 

Σε ένα γεμάτο θέατρο και μπροστά σε ένα ανεκτικό κοινό δόθηκε η πρεμιέρα του πασίγνωστου και αγαπημένου έργου του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, “Ρωμαίος και Ιουλιέττα”, σε μετάφραση Δημητρίου Βικέλα και σκηνοθεσία/χορογραφία/σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου. 

Το έργο, έχει ανέβει σε πλείστες όσες εκδοχές, θεατρικές, χορευτικές, κινηματογραφικές, σε ύφος εποχής, ανανεωμένο, αλληγορικό κ.ο.κ. Από τη δεκαετία του '60 και μετά κέρδισε έδαφος η Street gang εκδοχή (West Side Story), για να φτάσουμε στα μέσα του '90 στην κινηματογραφική version του Μπαζ Λούρμαν, βιντεοκλιπάτη αλλά με το πρωτότυπο κείμενο. Ο Αngelin Preljocaj έδωσε τη δική του χορευτική, “σκοτεινή” άποψη με κοστούμια του Enki Bilal και γενικά δεν έχουμε σταματήσει να βλέπουμε ερασιτέχνες και επαγγελματίες να σπάνε το κεφάλι τους για το πώς θα αγκαλιάσει το έργο του “Βάρδου” όλη την πολιτική ορθότητα των καιρών, παίζοντας με την μπαναλιτέ (πλέον) της συμφιλίωσης, όπου “συμφιλίωση” βάλτε “εκπαιδευτικό μάθημα προκειμένου να μετανοήσει πικρά το κοινό για όλο το παρελθόν της ανθρωπότητας”. Δουλεμπόριο τον 19ο αιώνα; μαύρος ο Ρωμαίος, σε ζευγάρι αναμίξ. Περιθωριοποίηση της ομοφυλοφιλικής κοινότητας; Gay η παρέα ολόκληρη και ο Ρωμαίος που στραβώνεται και παίρνει ως μικροαστίλα τη “μούτζα” την Ιουλιέττα. Και ων ουκ έστιν αριθμός επινοήσεων, φαντάζομαι ότι μπορεί να γίνει Ρωμαίος για τον αντικαπνιστικό νόμο που να “τη λέει” στους καπνιστές, χιπαριό καλλιεργητής κάνναβης, S&M, και ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου. Και κάπως έτσι γίνεται διδακτική άλλη μια ιστορία, και πάει κατά διαόλου κι ο Ρωμαίος όπως ο Προμηθέας κι η Αντιγόνη, που κατάντησαν στρατευμένα σύμβολα, να περιφέρονται με δερμάτινα παλτά στη σκηνή. Ή αυτοί ή οι βασανιστές τους -δεν υπάρχει παγκόσμια θεατρική σταθερά για το δερμάτινο παλτό. Το μακρύ. 

 

Όπως στην Αντιγόνη, οι νεαροί διάδοχοι των οικογενειών πεθαίνουν, όπως στην Ορέστεια, τίθεται το ζήτημα της εκδίκησης, της βεντέτας, του εμφυλίου, διότι το θέμα δεν είναι μονο οι άρχοντες και τα γένη τους (είναι και αυτό και μάλιστα μεγάλης σημασίας για την γεωοπολιτική ισορροπία), αλλά και η “πόλη”, η χώρα που με νύχια και με δόντια και πολλές σφαγές είχε αποκτήσει σχετική γαλήνη, είτε μιλάμε για την Αθήνα, είτε για τις Ιταλικές πόλεις-κράτης της Αναγέννησης (και του ύστερου Μεσαίωνα -ας μην ξεχνάμε τι συνέβη και στον Dante Alighieri), είτε για την Αγγλία της εποχής της Ελισάβετ Α' και του Σαίξπηρ. Η ίδια η Ελισάβετ ήξερε στο “πετσί της” τι θα πει βεντέτα και συνωμοσία, και ο Σαίξπηρ επιτελεί με το έργο αυτό ρόλο αντάξιο αρχαίου τραγωδού ως προς την πολιτική στράτευση και διδαχή, αλλά το κάνει με τον πλέον ψυχαγωγικό και ευχάριστο τρόπο, ήτοι με ένα ερωτικό δράμα, το οποίο επιπλέον, έχει και πολλή σασπένς και ανατροπές.

Τα ονόματα δεν είναι τυχαία, εντείνουν την ποιητικότητα και την τραγική ειρωνία, από τον “Μερκούτιο” που παραπέμπει στον Ερμή-ψυχοπομπό, μέχρι τον “Μπενβόλιο” που είναι αρεστός, ευχάριστος και αγαπητός/συμφιλιωτικός όπως μαρτυρά το όνομά του, ενώ ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα θα παραμείνουν με το τραγικό τέλος τους για πάντα “νέοι”, “προς τη Ρώμη” και όχι το ηγετικό ζευγάρι “Καίσαρα και Ιουλίας” που θα μπορούσαν να γίνουν, θεμελιωτές καινούργιας ζωής και δύναμης. 

 

Στην παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, θα δείτε πολλούς Ρωμαίους και Ιουλιέττες, όλοι τους πραγματικά εξαιρετικοί. Το καστ στο σύνολό του είναι καλό, και κρατάει καλές ισορροπίες και αντιστάσεις μέσα στο πανδαιμόνιο: Γιώργος Κατσής πολύ καλός, Παναγιώτης Μπρατάκος επίσης, Σταμόπουλος Αντώνης, Κίττυ Παϊταζόγλου (που έχει τη δύσκολη και ζηλευτή σκηνή του μπαλκονιού), όλοι τους θαύμα. Τα πιο “αβανταδόρικα”, τραγικά μέρη αναλαμβάνει η Δανάη Επιθυμιάδη, και είναι σπουδαία. Προσωπικά έχω μεγάλες επιφυλάξεις για την ερμηνευτική προσέγγιση του πατρός Λαυρεντίου, αλλά ο Ιερώνυμος Καλετσάνος ως εξαιρετικός ηθοποιός που είναι βγάζει παληκαρίσια αυτό που ανέλαβε. Ειδική μνεία για τις δύο παραμάνες, την Άρτεμη Μπόγρη και τη Λητώ Μεσσήνη που με τις ερμηνείες τους έκαναν το ρόλο “μοδάτο” και ελκυστικό..

©