PREVIEWS

το ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ

παρουσιάζει το ρεπερτόριο της θεατρικής σαιζόν 2015-2016

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

ΕΩΣ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ:

ΟΣΟΙ ΠΡΟΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΩΣ ΤΕΛΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΙΣΧΥΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 5 ΕΥΡΩ

Α΄ ΣΚΗΝΗ

1. Στροχάιμ του Δημήτρη Δημητριάδη

Από τις 7 Οκτωβρίου στο Από Μηχανής Θέατρο, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Ακις Βλουτής και η Αγλαϊα Παππά, θα επαναλάβουν για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Στροχάιμ.

Σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης γοητευμένος από την παράξενη και σύνθετη προσωπικότητα του αυστροαμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ, αλλά και από τις μοναδικές ερμηνείες τόσο του ίδιου όσο και της Γκλόρια Σουάνσον στην ταινία - σταθμό Η Λεωφόρος της Δύσης του Μπίλλυ Ουάιλντερ γράφει τον Στροχάιμ, ένα λυρικό κείμενο, που ξεκινά εκεί … που η ταινία τελειώνει.

Τη Νόρμα Ντέσμοντ, τον μεγαλύτερο ρόλο της ντίβας του αμερικανικού βωβού και ομιλούντα κινηματογράφου Γκλόρια Σουανσον, υποδύεται η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια τελευταία συνάντηση με τον Στροχάιμ που ερμηνεύει ο Άκις Βλουτής. Τον τρίτο κομβικό ρόλο, εκείνο της Ντενίζ, της επί 20 χρόνια συντρόφου του Στροχάιμ ερμηνεύει η Αγλαΐα Παππά. Οι τρεις έξοχοι ηθοποιοί συναντώνται για πρώτη φορά επί σκηνής.

Στο Στροχάιμ ο Δημήτρης Δημητριάδης εξερευνά μια άλλη αρχέγονη πηγή, αυτή της απαρχής του κινηματογράφου και μιας από τις εμβληματικές του μορφές, του κινηματογραφιστή και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ. Στο έργο έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ανθρώπινους και σαρκαστικούς διαλόγους περί αλήθειας και ψεύδους, πραγματικού και φανταστικού, ζωής και θανάτου. Περί τέχνης εντέλει, την μόνη διαφυγή  της ανθρώπινης ύπαρξης  σε καιρούς χαλεπούς.

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής

Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική επιμέλεια: Παύλος Η. Αγιαννίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου

Εκτέλεση Παραγωγής: Βάσω Στεργίου

Δείτε το teaser

https://www.youtube.com/watch?v=ipiu0FZe78w

Δείτε το trailer

https://www.youtube.com/watch?v=qYZqhXSJ5ZQ

Παραστάσεις

Τετάρτη - Πέμπτη - Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά

Γενική Είσοδος: 14€ / Μειωμένο: 10€ / Ατέλεια: 5€

2. Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ του Έντουαρντ Άλμπυ

Περίοδος Παρουσίασης : 20 Ιανουαρίου 2016 – Μάιος 2016

Το έργο Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ του Έντουαρντ Άλμπυ, έλκει την καταγωγή του από τον πατέρα της σύγχρονης δραματουργίας Ερρίκο Ίψεν (περί ζωτικού ψεύδους) και ακόμα περισσότερο από τον αναρχικό του θεάτρου Αύγουστο Στρίνμπεργκ (Ο Χορός του Θανάτου). Ένα έργο κλειστοφοβικό που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.

Παρακολουθούμε την συνάντηση του Τζωρτζ και της Μάρθας στο σαλόνι του σπιτιού τους, στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα με ένα νεαρότερο ζευγάρι τον Νικ και την Χάνυ, η οποία ολοκληρώνεται την ώρα που χαράζει.

Τα πρόσωπα για πρώτη φορά στην ιστορία του θεάτρου γκρεμίζουν τους κοινωνικούς φραγμούς και ο λόγος τους γίνεται άγριος, ίσως αγοραίος , σχεδόν χυδαίος. Και αυτός αρθρώνεται από σοβαρούς, ευυπόληπτους και ευκατάστατους πολίτες, διανοούμενους ακαδημαϊκούς χρησιμοποιώντας όμως την συνθήκη του παιχνιδιού.

Ένα άγριο παιχνίδι στον οποίο θίγονται πολλά δίπολα. Άνδρας – γυναίκα, αγάπη - μίσος, γονιμότητα – στειρότητα, θύμα – θύτης, ιστορία - βιολογία, εκκλησία – παγανισμός. Και όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από την επήρεια του αλκοόλ που ρέει άφθονο μέχρι το τέλος. Βασικό στοιχείο που αποκαλύπτει τα βαθύτερα ένστικτα και τα πιο βαθειά μυστικά. Βακχεύουν.

Ο Άλπμυ με έναν μαγικό τρόπο και διατηρώντας πάντα επί σκηνής σε θαυμαστή ισορροπία το χιούμορ, ενώ απλώνεται σε μια τεραστία θεματολόγια, ταυτόχρονα τοποθετεί τους ήρωες του στον κεντρικό πυρήνα, την οικογένεια και ανιχνεύει τις αναπηρίες της. Αυτός ο πυρήνας εκρήγνυται μπροστά στους θεατές, διαλύει κάθε ψευδαίσθηση, και ο ίδιος ο Άλμπυ διερωτάται πια μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι μάρτυρες-πιόνα σε ένα παιχνίδι που οδηγεί στο Τέλος της Δύσης και στην γέννηση μια νέας πραγματικότητας, στην οποία όμως ο άνθρωπος χάνει την ατομικότατα του και νεκρώνεται η φαντασία του μπρος στην αποκαλυπτικότητα της επιστήμης.

Άκις Βλουτής

Η ταυτότητα της Παράστασης

Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά - Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Ερμηνεύουν: Άκις Βλουτής, Αγλαΐα Παππά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Γιούλικα Σκαφιδά

Παραστάσεις

Τετάρτη - Πέμπτη - Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή 20:00

Διάρκεια: 150 λεπτά

Γενική Είσοδος: 14€ / Μειωμένο: 10€ / Ατέλεια: 5€

Β’ ΣΚΗΝΗ

1. ΝΤΕ ΣΑΝΤ. ΣΤΗ ΖΥΣΤΙΝ

Περίοδος Παρουσίασης: 7 Οκτωβρίου 2015 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ο κωμικός (;) μονόλογος βασισμένος σε μοτίβα και αποσπάσματα από τα πιο γνωστά έργα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, με τη Μάρω Παπαδοπούλου.

Ο μονόλογος ΝΤΕ ΣΑΝΤ. ΣΤΗ ΖΥΣΤΙΝ δημιουργήθηκε στην αυγή της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Τα γεγονότα εξελίσσονται και ο φανταστικός χαρακτήρας της Μαντάμ Ντελμόνς που αντιπροσωπεύει όλη τη φιλοσοφία του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, είναι ακόμα εδώ. Μας παρακολουθεί χαμογελώντας σαρκαστικά. Μαντάμ Ντελμόνς: Πιο δυνατή, πιο δαιμόνια και πιο δικαιωμένη από ποτέ. Μας προσκαλεί στον εκκεντρικό της κόσμο, αγγίζει τα πιο κρυφά ταμπού μας, μας χαρίζει απλόχερα συμβουλές επιβίωσης και προτείνει τρόπο ζωής.

Τώρα! Με μεγαλύτερη πίστη από ποτέ!

Και η αθώα Ζυστίν; Εμείς; Τα αιώνια κατατρεγμένα θύματα; Στέκουμε άπραγοι και απορημένοι. Έχοντας να διαλέξουμε τι και ποιόν θα ακολουθήσουμε…

Η Ταυτότητας της Παράστασης

Κείμενο - Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Cezaris Graužinis

Κοστούμι – Styling: Vilma Galeckaite- Dabkiene

Σκηνικό: Cezaris Graužinis

Ηχητικό περιβάλλον βασισμένο στην άρια Κάστα Ντίβα: Martynas Bialobžeskis

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου

Ερμηνεύει: Μάρω Παπαδοπούλου

Παραστάσεις

Τετάρτη - Πέμπτη 20:00

Διάρκεια: 60 λεπτά

Γενική Είσοδος: 10€ / Ατέλεια: 5€

2. JULIUS (ΓΙΟΥΛΙΟΥΣ) του Κωνσταντίνου Χατζή

Συμπαραγωγή Εταιρείας Θεάτρου Συν Επί με την Εταιρεία Θεάτρου Ομάδα Χρώμα

Περίοδος Παρουσίασης : 12 Οκτωβρίου 2015 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Τι θα γινόταν αν η Μάγδα Γκέμπελς δεν αυτοκτονούσε, προκειμένου να σώσει και να μεγαλώσει το μικρότερο παιδί της;

Ο συγγραφέας του έργου, χρησιμοποιεί ένα ιστορικό πρόσωπο απλώς ως ερέθισμα. Το έργο είναι μια πολιτική τοποθέτηση, μια επιλογή ιδεολογίας.

Πως εκπαιδεύεται ένα παιδί και καθοδηγείται για να καθοδηγήσει αργότερα ως ενεργό μέλος μιας κοινωνίας. Και εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Γιατί ανάλογα με την επιλογή που θα κάνουμε, μπορεί να αναθρέψουμε έναν άγγελο ή ένα τέρας.

Ταυτότητα της Παράστασης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής

Σκηνικά-Κοστούμια: Ομάδα Χρώμα

Διαχείριση παραγωγής-Φωτογραφίες: Γεωργία Λένη

Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Κατσιαούνης

Ερμηνεύουν: Αγλαΐα Παππά, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος

Παραστάσεις

Δευτέρα - Τρίτη 22:00

Διάρκεια: 50 λεπτά

Γενική Είσοδος: 10€ / Ατέλεια: 5€

3. Αμεντέ του Ευγένιου Ιονέσκο

Φιλοξενούμενη Παράσταση

Περίοδος Παρουσίασης : 23 Οκτωβρίου 2015 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ο Αμεντέ Μπουτσινιόνι και η σύζυγός του Μαντλέν, ζουν κλεισμένοι στο διαμέρισμά τους εδώ και δεκαπέντε χρόνια, χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Η αιτία για την απομόνωσή τους αυτή είναι ένα πτώμα που κρύβουν στην κρεβατοκάμαρα, παρότι κανείς δεν θυμάται πως βρέθηκε εκεί. Όταν το πτώμα αρχίζει να μεγαλώνει, τόσο ώστε να σπάει τους τοίχους, ο Αμεντέ αποφασίζει επιτέλους να το ξεφορτωθεί...

Το έργο επικεντρώνεται στη φθορά του χρόνου και στο τέλος του έρωτα. Στέκεται στον φόβο που μεγαλώνει γύρω μας, τον φόβο που μας εγκλωβίζει στον «ζωτικό» μας χώρο. Οι ήρωες του Ιονέσκο, μέσα από τον παράλογο κόσμο τους, μιλάνε με καθαρή φωνή για το σήμερα.

Τι γίνεται η αγάπη όταν πεθαίνει;
Τι κάνει ένα πτώμα στην κρεβατοκάμαρα;
Είναι η γεωμετρική πρόοδος ανίατη ασθένεια;
Ο κτύπος της καρδιάς ξεχωρίζει από τον κτύπο της πόρτας;

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπουγιούκας

Σκηνικά: Βάσια Εξάρχου

Κοστούμια: Βάσια Εξάρχου, Ηρώ Βαγιώτη

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Επιμέλεια κίνησης: Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νάσια Μπουγιούκα

Φωτογραφίες/Video: Ανέστης Παρουσίδης

Video/Trailer: Γιάννης Μπουγιούκας

Ερμηνεύουν: Κωσταντής Μιζάρας, Γεωργία Μουλαγιαννιού, Νίκος Ζωιόπουλος

Παραστάσεις

Παρασκευή – Σάββατο 22:15
Διάρκεια: 85’
Γενική Είσοδος: 12€ / Μειωμένο: 8€ / Κάρτα Ανεργίας: 6€

4. Η Βέρα του Δημήτρη Κεχαΐδη

Περίοδος Παρουσίασης: 9 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Έρωτας, φιλία, εμμονή, συμβιβασμός.

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1972 στο υπόγειο του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ μαζί με το Τάβλι σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κούν. Τρεις αδελφικοί φίλοι που πολέμησαν μαζί στη Μικρασία συναντιούνται όπως συνηθίζουν τα βράδια στο σπίτι - παλαιοβιβλιοπωλείο του Προκόπη. Η Βέρα αποτελεί μία από τις πιο συγκινητικές κωμωδίες του νεοελληνικού θεάτρου και ένα από τα σπουδαιότερα δημιουργήματα του Δημήτρη Κεχαίδη.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Με μεγάλη μου χαρά για δεύτερη συνεχή χρονιά παίζω και σκηνοθετώ έργο του Δημήτρη Κεχαίδη. Τα έργα αυτού του σπουδαίου συγγραφέα προβάλουν μια εποχή βαθιά ριζωμένη μέσα μου που πρόλαβα στο φεύγα της και που διαμόρφωσε ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μου με τις αυλές και τα γιασεμιά, α τζούκ-μποξ, τις χτένες στην κωλότσεπη, την αρπαχτή, τη μαγκιά, την μεγάλη ευαισθησία αλλά και τη σκληρότητα ανθρώπων που βγήκαν από πολέμους και ξεριζωμούς, όπου πρωταρχικό ζητούμενο ήταν η επιβίωση.

Ο Προκόπης, ο Μήτσος και ο Κώστας της Βέρας είναι οι παππούδες μου που πολέμησαν μέχρι τον Σαγγάριο. Ίσως αυτός να είναι τελικά και ο λόγος που ο Κεχαΐδη παραμένει επίκαιρος. Ρίχνοντας “ξεκάθαρες” ματιές στο παρελθόν μπορούμε ίσως, να επαναπροσδιοριστούμε στο μέλλον.

Ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κάππας

Σκηνικά - Κοστούμια: Χρύσα Δαπόντε

Φωτισμοί: Έλενα Σιώκου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αγγελική Βαγγη

Μακιγιάζ: Όλγα Χαμαμτζη

Ερμηνεύουν: Μήτσος: Κωνσταντίνος Κάππας

Προκόπης: Κανέλλης Γιώργος

Κώστας: Μαρσέλος Δημήτρης

Παραστάσεις

Δευτέρα - Τρίτη 20:00

Διάρκεια: 60’
Γενική Είσοδος: 10€ /Ανεργίας: 5€

5. Τρεις αδελφές του Άντον Τσέχωφ (επανάληψη)

Φιλοξενούμενη Παράσταση
Εταιρεία Θεάτρου Casus Belli

Περίοδος Παρουσίασης:22 Νοεμβρίου έως 10 Ιανουαρίου 2016

Όλα όσα ονειρευτήκαμε δε θα γίνουν ποτέ;
Μια παράσταση για τη συντριβή και τα χαμένα όνειρα.
Ένας κόσμος καταρρέει και δίνει τη θέση του σ’ έναν άλλο.
Υπάρχει ελπίδα μετά την ματαίωση; Μπορούμε, έστω, να ελπίζουμε στην ευτυχία;

Το κλασικό έργο του Άντον Τσέχωφ φωτίζει την καθημερινή ζωή μιας αριστοκρατικής οικογένειας των αρχών του περασμένου αιώνα που χάνει σιγά-σιγά τα προνόμια της. Πρόκειται για το τέλος μιας εποχής. Για τα μεγάλα όνειρα που διαψεύδονται. Σχεδόν όλοι οι κεντρικοί ήρωες του έργου ονειρεύτηκαν άλλους έρωτες, άλλες δουλειές, άλλη διαδρομή. Όμως αν και απόλυτα ηττημένοι, θέλουν απελπισμένα, «καίγονται» να ζήσουν. Αυτή η αντίθεση είναι που τους κάνει τόσο γοητευτικούς, τόσο ανθρώπινους. Η ομάδα Casus Belli παρουσιάζει το έργο με σημείο αναφοράς το δικό μας «τέλος εποχής».

Ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση-Διασκευή: Ομάδα Casus Belli(Ανδρονίκη Αβδελιώτη,Γεωργία Κούρτη,Ελίζα Πιτσικώνη)Σκηνοθεσία: Ομάδα Casus Belli(Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Ελίζα Πιτσικώνη)
Βοηθός σκηνοθέτη:Γεωργία Κούρτη
Μουσική : Σίσσυ Βλαχογιάννη
Βίντεο-Trailer -Φωτογραφίες: Ελένη Κορακάκη
Παίζουν: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Χάρης Αποστολάκος, Βασίλης Αρβανίτης, Ευάγγελος Κοντομούς, Βαγγέλης Παπαδάκης, Μαρία Πίγκου, Ελίζα Πιτσικώνη, Μάριος Σουγιουτζόγλου, Άννα Ψαρρά

Παραστάσεις

Κάθε Κυριακή στις 18.00

Διάρκεια:100’

Γενική Είσοδος: 12€ / Μειωμένο: 8€ / Ανεργίας: 5€

6. Καρφίτσες στα Γόνατα της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Περίοδος Παρουσίασης: 11 Δεκεμβρίου 2015 – 17 Ιανουαρίου 2016

Η Σοφία Φιλιππίδου συνεργάζεται δεύτερη φορά με την Εταιρεία Θεάτρου Συν Επί του Άκι Βλουτή, μετά την επιτυχία της παράστασης "Μπάρτλεμπυ ο γραφιάς" για να παρουσιάσει δύο σουρεαλιστικά  μονόπρακτα της γνωστής δημοσιογράφου και συγγραφέως Ρούλας Γεωργακοπούλου σε μία παράσταση με κοινό τίτλο «Καρφίτσες στα γόνατα».

Λίγα λόγια για το έργο

Δυο «συνηθισμένες» γυναίκες, πωλήτρια και πελάτισσα, συναντιούνται σε έναν χώρο εκτός τόπου και χρόνου, που είναι ένα διανυκτερεύον κατάστημα γυναικείων ρούχων, κάτω από το οποίο  περνάει  ο ηλεκτρικός. Η πελάτισσα επείγεται να βρει το οριστικό ρούχο της, την αποκρυσταλλωμένη εικόνα του σώματος εαυτού - καινούργιου ρόλου, ενώ η πωλήτρια- ψυχοπομπός  διατηρεί την εξουσία και τη γοητεία του θανάτου και της αναγέννησης!

Δοκιμάζοντας συνεχώς ρούχα,  μεταφέρουν όλη τη γκάμα των συναισθημάτων και τις τεχνικές παιχνιδιού, που είναι απαραίτητα στοιχεία κάθε πρόβας, είτε είναι πρόβα θεάτρου, είτε πρόβα θανάτου και αλλαγής. Όταν η πελάτισσα, που ήδη έχει "γράψει" το μικρό της μονόπρακτο, βρει το νέο της  "ρούχο"  «επιστρέφει» με τον «ηλεκτρικό»... το έσχατο όχημα.... «πίσω» στο μικρό της σπίτι, όπου «συγκατοικεί» με  τα δυο της  ζωγραφικά έργα: Τον ναύτη του Τσαρούχη και την Προσπερίνα (Proserpine του Dante Gabriel Rosseti)τα οποία  αλωνίζουν πέρα δώθε  διεκδικώντας  ζωτικό χώρο.

Ο ναύτης με την  ελληνικότητά του απαιτεί  σεβασμό ως εθνικό  και ερωτικό  σύμβολο, όμως η  παμπόνηρη "δυτική" Προσπερίνα με την κοφτερή της γλώσσα, αναστρέφει  όλες τις βεβαιότητες και "υπαγορεύει" στην πελάτισσα -αφηγήτρια, ενα καινούργιο μονόπρακτο, που αυτήν την φορά θα είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία!
Σημείωμα Σκηνοθέτη

Αγάπησα τα έργα της  Ρούλας Γεωργακοπούλου με  την πρώτη ανάγνωση και με ενθουσιασμό μεγάλο πρότεινα να τα σκηνοθετήσω και να συμμετέχω στην παράσταση.  Εκείνη δέχτηκε επίσης  με χαρά και άρχισε το ωραίο μας το θεατρικό  παιχνίδι!
Η Ρούλα Γεωργακοπούλου  με την βαθιά  και ουσιαστική αγάπη της για το  θέατρο, έγραψε και  μας παραδίδει  δυο μικρά αριστουργήματα,  έχοντας σαν πρότυπο την ιδιοφυή  τεχνική, των αγαπημένων σουρεαλιστών συγγραφέων και  επηρεασμένη απο τη δύναμη και την γοητεία του μεγάλου  ρεύματος   του υπαρξισμού και του παραλόγου.
Στα έργα της αναγνωρίζουμε  το ανθρώπινο δράμα της ύπαρξης και της κοινωνίας και  ανακαλύπτουμε τους  κανόνες του παιχνιδιού,  που μας βοηθούν να δούμε  τον εαυτό μας  από μια νέα οπτική γωνία. Έτσι μέσω της    αυτογνωσίας μπορούμε να  καταλάβουμε ίσως, την μηδαμινή σημασία του κοινωνικού μας ρόλου και τα  ειρωνικά του όρια  και με απεριόριστη  ελευθερία να φτιάξουμε νέους κανόνες και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας  να ζήσει ουτοπικά!

Στην δική μου περίπτωση η επιθυμία μου είναι   να «ξυπνήσω» τον μαγικό κόσμο της Ρούλας Γεωργακοπούλου  και να φτιάξω με τις λέξεις και με τις φράσεις, με τις εικόνες και τα αισθήματα μια σουρεαλιστική παράσταση, που να μιλάει για τον άνθρωπο, την ποίηση, την γυναίκα και τον άντρα, τα σύμβολα, το παράλογο της ύπαρξης… το όνειρο και κυρίως για το μεγάλο ζητούμενο: την επικοινωνία και την  αγάπη.

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου

Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος

Κοστούμια: Χριστίνα Σκαρπέλη

Φωτισμοί: Πέτρος Γκορίτσας

Μουσική: Ξανθή Γεωργακοπούλου-Ντάβου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Γκουτκίδου

Ερμηνεύουν: Χάρης Αττώνης, Πάνος Παπαδόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου

Παραστάσεις:

Παρασκευή – Σάββατο 20:00 – Κυριακή 21:30

Διάρκεια:90’

Γενική Είσοδος: 14€/Μειωμένο: 10€ / Ατέλεια: 5€

Κάθε Παρασκευή: 10€

7. Οφσάιντ-Εκτός Παιδιάς του Σέρτζι Μπελμπέλ

Φιλοξενούμενη Παράσταση
Εταιρεία Θεαμάτων Το Διάσημο Μικρούλι Τσίρκο

Περίοδος Παρουσίασης: 25 Ιανουαρίου έως 26 Απριλίου 2016  

Μια μαύρη κωμωδία για την οικονομική κρίση, την μετανάστευση, το ποδόσφαιρο, τα παράλληλα σύμπαντα, τα όνειρά μας για επιτυχία και ένα καλύτερο μέλλον, τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια.

Το «Οφσάιντ-Εκτός Παιδιάς» είναι η ιστορία πέντε χαρακτήρων εν καιρώ οικονομικής κρίσης. Ο Πολ και η Άννα δίνουν αγώνα να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στην κόρη τους, Λίζα, η οποία ονειρεύεται να σπουδάσει στις ΗΠΑ. Ο παππούς της οικογένειας και πατέρας της Άννας, Ζουζέπ, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι στο διαμέρισμα που του πληρώνει η κόρη του, χρειάζεται φροντίδα «πλήρους απασχόλησης». Αυτό, δηλαδή, το οποίο πληρώνεται να κάνει ο Ρίκυ, ο οικότροφος μετανάστης από την Λατινική Αμερική που φροντίζει τον ηλικιωμένο Ζουζέπ, και δίνει τον δικό του αγώνα για να στείλει χρήματα στην πατρίδα του, στην γυναίκα του και στον γιο του, ο οποίος ονειρεύεται να γίνει κάποτε αστέρι του ποδοσφαίρου και να υπογράψει συμβόλαιο με ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κλάμπ. Αιφνιδίως, ο Πολ, δέχεται μια γενναία περικοπή αποδοχών, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Αλλά και η αίτηση υποτροφίας της Λίζας απορρίπτεται από το κράτος λόγω των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η Άννα, όμως, αρνείται να παραιτηθεί από τις λίγες πολυτέλειες της καθημερινότητάς της, αν και κάτι τέτοιο φαίνεται επιτακτικό στην προσπάθειά τους να εξοικονομήσουν χρήματα για τις σπουδές της Λίζας. Αφού η φροντίδα του Ζουζέπ, και το διαμέρισμά του κοστίζουν, το αδιανόητο μοιάζει η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα: Να δολοφονήσουν τον παππού…

Ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα  Μουσική: Γιώργος Κασαβέτης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου  Επιμέλεια Κίνησης: Χρυσηίς Λιβίρη

Σύμβουλος Δραματολογίου-Θεατρολόγος: Βασιλική Δεμερτζή

Σχεδιασμός Ήχου: Μανώλης Ανδρεάδης

Παραστάσεις Δευτέρα - Τρίτη 20:00

Πληροφορίες:

Από Μηχανής θέατρο

Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο Αθήνα Τ.Κ. 104 36

Τηλέφωνα Ταμείου: (210) 5231131 εκτός ωρών ταμείου: 6957045138

Γραφείο Διεύθυνσης : (210) 5237297 Fax: (210) 5237296

Ε-mail: info@syn-epi.com

Site: www.syn-epi.com

PREVIEWS

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

Ομάδα 9 παρά

Σκηνοθεσία: Μαρία Νικητοπούλου, Μάριος Ράμμος, Ομάδα 9 παρά

Bios από 12 Οκτωβρίου 2015

‘Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να κάνει παιδιά και να πεθάνει;’

Ο σολωμός σαν είδος γεννιέται σε γλυκά νερά, μεταναστεύει στον ωκεανό κι επιστρέφει αργότερα εκεί όπου γεννήθηκε για να γονιμοποιηθεί. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εξαντλείται και πεθαίνει. Τη διαδρομή αυτή ακολουθεί και ο πρωταγωνιστής του έργου, ένας σολωμός, ο Διονύσης. Στο ταξίδι του αυτό συναντάει πλάσματα του βυθού που καθορίζουν την πορεία του, το καθένα με τον τρόπο του. Έτσι, κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και αναζητάμε απαντήσεις από μεγάλες προσωπικότητες ανά τους αιώνες όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν - το δελφίνι, ο Σίγκμουντ Φρόιντ - το χέλι, η Μητέρα Τερέζα - η αρκούδα, ο Ρωμαίος - το λαβράκι και πολλοί άλλοι.

Ομάδα 9 παρά :

Είναι η πρώτη μας παραγωγή και η πρώτη μας εμφάνιση στο χώρο σαν ομάδα. Μέλη της η Μαριάννα Λιανού και η Φένια Σχοινά. Η ιδέα για το συγκεκριμένο έργο υπάρχει στο μυαλό μας εδώ και ένα χρόνο. Το Όνειρο του Σολωμού γεννήθηκε ένα απόγευμα μέσα σε μία κουζίνα. Από τότε κάνουμε το δικό μας ταξίδι μέσα στο χώρο ενός θεάτρου όπου η ομάδα επιλέγει και επιμελείται των πάντων, με μοναδική βοήθεια τους φίλους.

Συντελεστές

Σύλληψη ιδέας: Ομάδα 9 παρά

Κείμενο: Μαριάννα Λιανού

Σκηνοθεσία: Μαρία Νικητοπούλου, Μάριος Ράμμος, Ομάδα 9 παρά

Παίζουν: Φένια Σχοινά, Μαριάννα Λιανού

Μουσική επιμέλεια και live επι σκηνής: Σπύρος Λιβάνης

Τραγούδι: Nalyssa Green

Σκηνογραφία: Μάριος Ράμμος

Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής, Φώτης Φωτόπουλος

Βίντεο: Κλείτος Κυριακίδης, Νίκος Παπαγγελής

Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Πληροφορίες παράστασης

BIOS.TESLA Basement

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου – Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015Παραστάσεις: Δευτέρα & ΤρίτηΏρα έναρξης: 20:30Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (ενιαίο)

Info/στήλες θεαμάτων

BIOS
Κέντρο συνάντησης για τις τέχνες και τα μέσα του σήμερα

Πειραιώς 84, 10435
Αθήνα

SITE: http://www.bios.gr/events/1274/

ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ

210 3425335

LINKS

facebook.to.oneiro.tou.solomou.page

Still Life, a performance by Dimitris Papaioannou - Review

Με την ευκαιρία της επικείμενης έναρξης των παραστάσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και πριν την έναρξη της παγκόσμιας περιοδείας του έργου Still Life, του Δ. Παπαϊωάννου,  παραθέτω την κριτική που έγραψα από την περσινή του παρουσίαση στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. 

[Πέμπτη, 19 Ιουνίου 2014

Την παράστασή του με τίτλο Still Life, παρουσιάζει για λίγες ακόμη μέρες ο Δ. Παπαιωάννου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.]

Επιμένοντας στη στροφή προς την εννοιολογική τέχνη, το νέο έργο του Δ. Παπαιωάννου, είναι ένα κολλάζ οκτώ (;) εικόνων μεγάλης διάρκειας. Μετά το υστερικό, ξέφρενο ύφος της "Αρκαδίας" του Κ. Ρήγου, η αντίθεση στο περίκλειστο, σχεδόν ψυχαναγκαστικό περιβάλλον του έτερου διδύμου των πάλαι ποτέ prodigies της Ελληνικής χορευτικής σκηνής, ήταν εντυπωσιακή.

Εξίσου στυλιζαρισμένο με τα παλιότερα έργα του, τα οποία ξαναχρησιμοποιεί, και πάλι με οπτικές αναφορές από Magritte μέχρι Lucian Freud, το "Still Life" ήταν και πάλι ασφυκτικό -αν και περισσότερο υπαινικτικό από άλλα έργα του χορογράφου-σκηνοθέτη. Ο τοίχος της αρχής με τους σοβάδες που ξεφτίζουν και πέφτουν ενώ μπαινοβγαίνουν άνθρωποι από τρύπα στο κέντρο του μπερδεύοντας ταυτότητες και σώματα, δεν μετέτρεψε τον κ. Παπαιωάννου σε σκηνικό illusionist, απεναντίας φάνηκε παλιό και πολυχρησιμοποιημένο.

Για να πω την αλήθεια, όλο το έργο φάνηκε παλιό, τόσο που αισθάνθηκα την ανάγκη να αναφωνήσω "ευτυχισμένο το 1988": η "αμεσότητα" με το κοινό στο δείπνο των περφόρμερς στο τέλος της παράστασης, το λεπτεπίλεπτο "πανί"-ουρανός που με το φτυάρι του ανακινούσε ένας εκ των περφόρμερς δίνοντάς του για ώρα το ίδιο "εκρηκτικό", ταξιδιάρικο μοτίβο ανάλογα με τις πτυχώσεις του υφάσματος (και λιγάκι Truman Show) η εμφάνιση του κρεβατιού με τα τσαλακωμένα σεντόνια ως αναπαράσταση γνωστού πίνακα -στην πίσω πλευρά του τοίχου της αγωνίας (λιγάκι σαν εκ του φυσικού ξαναστήσιμο σημαντικών πινάκων που είναι και της μοδός εσχάτως), με έκαναν να νιώσω σαν να ξαναζωντάνευαν τα πολύ παλιά "Τραγούδια", για παράδειγμα, αγαπητό σε πολύ κόσμο έργο του Δ. Παπαιωάννου.

Όλο αυτό το αλύγιστο, σιωπηλό, καταπιεστικό σύμπαν μοιάζει να έρχεται θυμωμένο από τον ίδιο τον beautifier σκηνοθέτη, αλλά αυτό που θεωρείται προσήλωση στην τελειότητα, νομίζω είναι μια εμμονή -εξ ού και η καταπιεστική εκ των έσω αφόρητη "σιωπή" και έλλειψη ανάληψης οποιασδήποτε συναισθηματικής "ευθύνης"- με την υπακοή σε κανόνες savoir vivre, στην ανάγκη εσωτερίκευσης και γειτνίασης κανόνων της υψηλής τέχνης, από την οποία, παρά την προσπάθεια να αλλάξει ύφος, δεν καταφέρνει να απαλλαγεί. Κρίμα γιατί φαίνεται να το χρειάζεται επειγόντως. Πιστεύω ότι αν κατάφερνε να απαλλαγεί από τις αναφορές per se σε έργα, σε σημείο στερεοτυπίας, είτε προκειται για τον Rubens, τον Viola, τον Freud, τον Moreau και οποιονδήποτε άλλο, και αφηνόταν στην αυθεντικότητα της εμπειρίας του, θα άφηνε κάτι άξιο λόγου.  Εν πάση περιπτώσει αξίζει να δοκιμάσει. Τα χρόνια περνάνε, αν δε σχολιάσει και τώρα την εμπειρία του "αυθεντικά" πότε θα το κάνει...;

Παραμένει προβληματική η σκηνική διαπραγμάτευση της γυναικείας μορφής. Συνήθως η αναπαράσταση των γυναικείων μορφών στα έργα του υπακούουν σε εντελώς παραδοσιακές θεωρήσεις έως τα όρια του μισογυνισμού. Αυτη τη φορά, άφησε τα πράγματα σχεδόν μετέωρα, πιο υπαινικτικά, σχεδόν αναποφάσιστος για το ποιά γραμμή έπρεπε να ακολουθήσει, πράγμα όχι απαραίτητα αρνητικό.

Στο σημείο που βρίσκεται, πρέπει να πάρει σοβαρές αποφάσεις ο γνωστός χορογράφος. Εντάξει sold out ήταν η παράσταση, μερικοί από εμάς είχαν και κυάλια για να βλέπουν, άλλοι ξεγοφιάστηκαν να σκύβουν απ' τα θεωρεία αφού άλλαξαν θέση από τα ψηλοκρεμαστά μετόπισθεν σε κοντινότερες στη σκηνή θέσεις -πλην όμως, περιορισμένης ορατότητας. Μου θύμισε την Θεσσαλονίκη-Πολιτιστική (σε καλό μας!) που είχε φροντίσει η οργανωτική ομάδα, η κριτικός της παράστασης να βλέπει το ρεβέρ της σκηνής, και μ' έπιασε γέλιο. Τελοσπάντων, έλεγα ότι ο πρώην τελετάρχης ης Αθήνας 2004, πρέπει να πάρει ένα σφουγγάρι και να σβήσει μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος του με θάρρος, και να μιλήσει ειλικρινά για το savoir vivre και savoir faire που του φαίνεται τόσο αποπνικτικό. Αφορά τον ίδιο, όχι κάποιους άλλους, άπου, κάπως, κάποτε. Προς το παρόν, αναλίσκεται σε causerie, ωσάν ελαφρύ salon όπου η μεγαλύτερη αποκάλυψη είναι οι μπαναλιτέ του Paolo Coelho. Στο κομμωτήριο που πάω, πιο αληθινές κουβεντες έχω ακούσε βρ' αδερφέ...

Να προσθέσουμε ότι εντυπωσιακά η εργατική τάξη του "Still Life", σε μια κρίση marxisto-sessuale αναβίωση του ύφους των '70s, ξεβρακώθηκε και καβαλήθηκε από την ασπροντυμένη μπουρζουαζία. Τόσο hard-core συμπαραδηλωση, θα ξυπνούσε τον θαυμασμό καλλιτεχνών όπως ο Marco Ferreri.

Τελοσπάντων, επειδή ανυστερόβουλα πάντα, συμβαίνει να ξυπνάει την ανάγκη του λογοπαίγνιου ένα έργο, ασχέτως ποιότητος, θα έλεγα ότι το Still Life, παρά τους σοβάδες, τα τούβλα, τα φτυάρια και τους (γ)κασμάδες, δεν ήταν για τα μπάζα.

©

Hellenic Dance Company, "Open Frontiers"

HELLENIC DANCE COMPANY, "OPEN FRONTIERS", 8/6/2015 

A "performance for the difficult times" could very well be an alternative title for the spectacle the Hellenic Dance Comany (HDC) presented to a remarkably large audience on two consecutive nights (7-8/6).A company that exists for more than 12 years now and has made careful steps in its effort to gain a distinctive stylistic identity and a fully professional profile, and keep the right distance from the organisation it is affiliated with, the National School of Dance.
Some thoughts...
Martha Graham's Panorama, Pascal Rioult's Wien, Tono Lacky's No more fairy tales? and Akram Khan's Vertical Road comprised the program that the virtuoso company of young dancers showed, earning itself recognition and a wild round of applause in the end  of the show.
This was the first appearance of the company of the National School of Dance at the Athens Festival, a noted ommission on the part pf the organisers during the previous years.
Forming, presenting a company of many dancers and preserving its high status of performance, is a heroic deed that deserves respect; such deeds furthermore function on a psychological level because they create  sense of hope and pride -especially- to a hurt, almost humiliated country. Hope and pride for its offspring... Therefore, despite its "gloomy" point of departure for comprising the program, which was the crisis and its effects on people, the Company and its people actually pointed the other direction, that of life, energy, strength and the fight to survive.
And what about the program?
Martha's Panorama is an excellent example of historical expressionism-at-its-best, with all its fiery and angry angularity together with the mass power of 36 females in red dresses stomping off around the stage. Pascal Rioult, in the dramatic tradition and irony of a Christopher Bruce, cunningly deconstructed an ambiguous symbol of "old Europe", the waltz, bringing to the surface its darker possibilities and qualities; a form of popular entertainment thus became a powerful symbol of political commentary with a simultaneous look at gender issues. Tono Lacky's "popism" titled No more fairy tales? used a tempestuous athleticism to comment on issues of manipulation, everyday life chaos and media propaganda, things he knows well coming from the former Eastern Belt. His criticism has the distant smell of '70s political fear, but his composition and assembling of material is catching up with today's European culture and art and it is really this combination or clashing of times that gives his work a sense of hidden anger and bitterness -overcome by humor. Akram Khan's Vertical Road of 2010, was another step towards fusion of cultures and dance styles, and yet it was not "just" that. With the strongly rhythmic and mesmerising score by Nitin Sawhney, "Vertical Road" became a spiritual journey in the meanders of movement, conscience, freedom and the spiritual"leader"(s). I would reluctantly and rather metaphorically call it an idealised, "occult piece" much in the way of the metaphysical paintings of Everett Milais.
And the dancers?
And there were good, very good dancers. Very young, inspired and with a sense of common, shared  identity (which is big deal for a company), who danced their hearts out and gave it all on stage.
Wrap it up: 
Surely a company (and performance) to watch.

© Hassiotis

Η Εποχή του Κυνηγιού-Κριτική παράστασης

Είδα την παράσταση με τίτλο "Η Εποχή του Κυνηγιού", με τις Φωτεινή Μπαξεβάνη και Αθηνά Μαξίμου. Ένα έργο του Γιάννη Σκαραγκά σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλια, Στο θέατροΙλίσια, 10/5/2015.

Ένα μελόδραμα δωματίου με σασπένς και ψυχολογικές προεκτάσεις, για δύο γυναίκες ηθοποιούς ανεβαίνει αυτό τον καιρό στο θεάτρο Ιλίσια.

Μιάμιση ώρα αγωνιώδους προσπάθειας της "Πόπης", κεντρικού χαρακτήρα του έργου, να ξεφύγει από την απομόνωση και την κατάθλιψη όπου την έχει ρίξει η εποχή της κρίσης και της μεταμέλειας για δάνεια και πιστωτικές κάρτες αλλά και το όνειρο της μεγάλης -και ανέμελης- ζωής του πρόσφατου παρελθόντος. Χωρίς να πρόκειται για στρατευμένο δράμα στην υπηρεσία μιας καταγγελίας κατά της σκληρότητας των καιρών, αλλά με απόσταση απέναντι στην ηρωίδα που καλείται να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν, το έργο αναπτύσσεται γύρω από τις "φωνές" που ακούει η καταθλιπτική Πόπη, και που προσωποποιούνται (ευτυχώς) στο πρόσωπο της Πηνελόπης Δέλτα -καθόλου τυχαία επιλογή δεδομένων των γεγονότων στην ερωτική της ζωή αλλά και του τέλους της. 
Η ηρωίδα, θα πρέπει μέσα από μια Χιτσκοκικού τύπου, άμεσα αποτελεσματική "ψυχοθεραπεία", να αναγνωρίσει το πρωτογενές τραύμα, να ανασυντάξει δυνάμεις και να βγει (ή όχι) από το σκοτάδι στο φως -πάντως δεν μπορεί πλέον να μείνει στο σημείο απ' όπου τη βρίσκει η αρχή του έργου. Οι σχέσεις με την οικογένεια (χώρος βασικών παρανοήσεων), η εμπειρία στον εργασιακό χώρο, οι ερωτικές σχέσεις, οι αποτυχίες που βαραίνουν χρόνια και δεν καλύπτονται από τα λούσα που παροδικά -και καταστροφικά- αγόρασαν οι πιστωτικές κάρτες, έρχονται στην επιφάνεια και προτρέπουν σε επείγουσα επίλυση/ αντιμετώπιση ή καταστροφή.

Η "Πηνελόπη" είναι η γενναιόδωρη και ώριμη φωνή της λογικής, μια ψυχοθεραπευτική σταθερά που επαναδραστηριοποιεί τα αποθέματα ανθρωπισμού της "Πόπης", χωρίς να κάνει βήμα πίσω στην αποστολή που αισθάνται πως έχει απέναντι στην ασήμαντη, καθημερινή γυναίκα τη βυθισμένη στα προβλήματα.
Η ψυχοθεραπεία δεν λειτουργεί φυσικά το ίδιο άμεσα in vivo, όμως εδώ είπαμε μιλάμε για θεατρικού τύπου και ίσως λίγο Αμερικανοποιημένη εκδοχή μιας περισσότερο αισόδοξης και πιό "μηχανιστικής" ματιάς στη διαδικασία της "ομιλούσας θεραπείας." Εξάλλου υπάρχουν και οι βραχείες μορφές, και εν πάση περιπτώσει, ο συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει αρκετά σχετικά με το θέμα, το οποίο πραγματεύεται επιτυχώς.

Εξαιρετικές οι δύο ηθοποιοί, συγκίνηση, μουσική, τραγούδι, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, χιούμορ, δράμα, μαστοριά στην πλοκή, όσοι προσέλθετε, σίγουρα θα περάσετε πολύ καλά!

RIP Maya Plissetskaya

Maya Plissetskaya and Galina Ulanova, were the artists who made me admire and love dance and somehow direct myself to this art still a very youg child. My first memories of Maya are hazy, I know it was a TV broadcast of one of her famous roles, Swan Lake must have been. It was the first time I remember seeing ballet, and it had a mesmerizing effect on me. The beauty, the lasting impression of her agility, the music, the passion, the different-from-everyman's life, it was all there. Together with my father's jokes who was holding on to the door, rose on his toes and said, "Look, I am dancing ballet!" We all laughed innocently, not so innocently myself as I had already bid dedication and obedience to dance. So, thanks Maya...

I think that had she gone a few decades ago, her death would have made much bigger headlines than today. And yet...Maya Plissetskaya, claimed the world's attention once more, even now at a time in which stardom means different things than in the time of her prime.

Do young dancers know Maya? Have they heard her name outside Russia? I mean the dancers who were born at the time of the post-Chernobyl era. They probably have and if they don't it's worth googling the name. Maya and Galina (Ulanova) were not exactly rivals and not exactly of the same age, but they were famous around the same time and they were somewhat a reminiscent of the Salle-Camargo idiosyncracies on stage: one fiery the other lyrical. Only that Galina was the most typical example fo the dedicated Stahanovite Soviet dancer, while Plisstskaya, of Jewish descent, directly experienced the absurdity and violence of Stalin's regime in her own family, through executions and exile.

Both prima ballerinas wrote theri memoirs. Ulanova mainly focused on her dedication on art and her daily exercises, even on holiday, to become better, to justify her role as an artist and as an artist of the people. Maya wrote a more magnificent story; a story that begins at a very tender age and goes through the corridors of power and bureaucracy and careful phrasing of opinions different to those of the directors, the party officials, those caring for the safety of the regime. Maya danced ballet, her back kick was famous in Don Quixote. She danced all the great roles of the romantic and classic repertory, and her Dying Swan to the music by Saint-Saens gained her an even bigger world recognition. She danced in Ruth Saint-Denis reconstructed dances ("Incense"), she was the Muse of many great artists, she had her signature work in ballet, her Carmen Suite for which she fought a lot in order to be shown as she had dreamed of showing it. A more abstract ballet with psychological traits, made her look sexy on stage, something rather unusual in that manner, because Maya became the role, and her Carmen's sex drive melted into Maya's temperament.

Active until her old age, she was loved even by people that had nothing to do with the world of ballet. A tough lady, an extraordinary woman, she never fled her country as Nureyev, Makarova, Baryshnikov and Godounov did. However strange, it did nothing to diminish her stardom. Maya always seemd to choose wisely.

 From "Anna Karenina"

From "Carmen Suite" (photos from the bicentenary publication Bolshoi Theatre CCCP, 1976).

Από Μηχανής Θέατρo preview

Από Μηχανής Θέατρο

Αδελφοί Καραμάζοφ - η εμπειρία μιας συνάντησης 

σύλληψη – σκηνοθεσία Ηλίας Κουνέλας

για 5 παραστάσεις

4 έως 8 Μαρτίου

«Η μέγιστη ευτυχία είναι η ανάγνωση» – o Ηλίας Κουνέλας προσυπογράφει τη φράση του Μπόρχες

Έξι ηθοποιοί διάβασαν μαζί, τους Αδελφούς Καραμάζοφ (1880) και μετά από έναν πολύ επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων, μοιράζονται, τη σκηνή του θεάτρου Από Μηχανής, μεταφέροντας στο κοινό, την εμπειρία της συνάντησης με το τελευταίο ντοστογιεφσκικό αριστούργημα.

Ένα έργο που μέσα από το θέμα της πατροκτονίας θίγει μεγάλα ζητήματα : την αξία της προσωπικής ελευθερίας, την ανάγκη μιας ηθικής δύναμης, την πάλη μεταξύ καλού και κακού, την πίστη… Πόσο μπορεί ένα μυθιστόρημα να μεταστρέψει τη ζωή μας;

Στο Από Μηχανής Θέατρο από τις 4 μέχρι τις 8 Μαρτίου 

Ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Ελένη Μπακοπούλου

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας 

Σκηνική – ενδυματολογική επιμέλεια: Κατερίνα – Χριστίνα Μανωλάκου 

Ηθοποιοί: Στέλιος Ανδρονίκου, Ηλίας Κουνέλας, Κλεοπάτρα Μάρκου, Βασίλης Σαφός, Μαρίνα Συμεού 

Βοηθός Σκηνοθέτη – Σκηνογράφου: Άρτεμις Σιέρρα 

Φωτογραφίες: Χρήστος Χουλιάρας

INFO: Αδελφοί Καραμάζοφ - η εμπειρία μιας συνάντησης 

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας 

Απο Μηχανής Θέατρο

Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο

Τηλ: 210 5231131

Hμέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη 4/3 στις 21.00

Πέμπτη 5/3 στις 21.00

Παρασκευή 6/3 στις 21.00

Σάββατο7/3 στις 19.00

Κυριακή 8/3 στις 21.00

Γενική είσοδος 10€ 

 

 

 

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ preview

THE NUTCRACKER by Oktana Dancetheatre Choreography: Konstantinos Rigos (Rex theatre, 23/12/2014)

THE NUTCRACKER by Oktana Dancetheatre

Choreography: Konstantinos Rigos

(Rex theatre, 23/12/2014)

The Nutcracker is the title of Konstantinos Rigos' melodrama of 2010 (2014 remix) based on the well-known story of little Masha (or Clara, depending on the version of the story), the little girl whose dream on Christmas Eve gained notoriety through the Petipa ballet, choreographed in the music of P.I. Tchaikovsky. Her girlie dream of a Prince of remarkable courage, who beats all enemies and suitors and leads her down the aisle, aka the land of sweets and happiness, has inspired numerous versions and interpretations, one of the most modernized and well-known being this of Mark Morris, made at the peak of the gender-troubling-the-ballet days, in the early '90s.

K. Rigos' version, focuses on Clara as a grown-up. The Nutcracker of her childhood she sees in every man she meets, and she meets many, who furthermore, are not the gentle, nice, elegant, willing to cater for all her needs Prince of her dreams, but insensitive (?) men who fool around with her and abandon her or mistreat her.

Sheer melodrama of the classic gay tradition, Rigos' Nutcracker had it all: self-destructive lady, reckless life, beauty, melancholy, tears, fits of rage and mood changes, the ideal female persona aka the one with rampant sexuality, broken, tragic, desired, living for others' desire -plus great dance. Konstantinos Rigos is a traditionalist and a true romantic in his depiction of a disillusioned female, despite his allusions to gang bangs and bold nudity on stage as a standard element of each and every work of his. His heroine does not know what happens to her, she is a victim to her will to be desired, she down-lives her once amazing dream of a glorious love and spends her years in endless cruising. K. Rigos' daring dames can enrage any feminist but he is without any question, a master of melodrama and knows well the codes of the genre, which he serves faithfully and with dedication. Αnd in there, somewhere, below the surface, one sees his dedication to the propagation of another idea: the need for equality and freedom of every aspect of human sexuality, and sometimes the combination of multiple choices in one and the same person. Whether this is due to guilt or freedom, this is another question. What is important is that for years, the choreographer has invested on galantly provoking his audience, while successfully passing on his "messages".

PLUS:

****great dancers

****provocative

Is it a good show? Yes!

To see? Yes!

Ξαφνικά καλοκαίρι πέρσι το καλοκαίρι

Ξαφνικά καλοκαίρι πέρσι το καλοκαίρι

του Tennessee Williams

με την Μπέττυ Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου

Ένας ερευνητής βυθίζεται σε μια σκοτεινή υπόθεση ανθρωποφαγίας στα χρόνια του μεσοπολέμου. Θύμα είναι ένας ομοφυλόφιλος ποιητής, ο Σεμπάστιαν Βέναμπλ, και θύτες κάποιοι έφηβοι εξαθλιωμένοι από κάθε μορφής πείνα.

Ο ποιητής, μετά από 25 καλοκαίρια που γύριζε τον κόσμο έχοντας στο πλάι του τη λαμπερή μητέρα του Βάιολετ, πήρε τη μοιραία απόφαση να την αντικαταστήσει με την εξαδέλφη του Κάθριν, αθώα και ανέτοιμη να υποδυθεί τον ρόλο του «κράχτη», όπως λέει η ίδια.

Η Βάιολετ όμως κατηγορεί την Κάθριν ως ιδιοτελή και ανίκανη να προστατέψει τον ευαίσθητο δημιουργό, την κλείνει σε ψυχιατρική κλινική και επιδιώκει να της γίνει λοβοτομή, για να πάψει να αφηγείται το φριχτό τέλος του Σεμπάστιαν διασύροντας τη μνήμη του ανυπεράσπιστου ποιητή.

Η αντιπαράθεση και η κατάθεση ψυχής των δυο γυναικών τις τοποθετούν στην πρώτη γραμμή των μεγάλων ηρωίδων του Tennessee Williams, ο οποίος για μια ακόμα φορά αυτοβιογραφείται, ειδικά ως προς το βιωματικό τραύμα της λοβοτομής: η αγαπημένη του αδελφή Ρόουζ, ύστερα από επιμονή της μητέρας τους, είχε υποβληθεί στην ολέθρια αυτή επέμβαση, που την άφησε για πάντα διανοητικά ανάπηρη.

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία.

Με το έργο του αυτό ο συγγραφέας πέτυχε να καταδείξει την αναλγησία του μακαρθισμού και των κοινωνικών συμβάσεων στην Αμερική του ΄50 ευαγγελιζόμενος και το τέλος τους.

To 1958, ένα χρόνο μετά τον «Ορφέα στον Αδη», ανέβηκαν στο Μπρόντγουεϋ δύο έργα του Τennessee Williams σε ενιαία παράσταση. Ηταν το «Κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ» και το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» υπό το γενικό τίτλο « “Garden district”.

Λίγο μετά τo “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ανέβηκε σε σκηνοθεσία Χέμπερτ Μάσιτζ κι λος τους.

το τικκαρθισμού και τω ένα χρόνο μετά, το 1959, παρουσιάστηκε και ως κινηματογραφική ταινία με την Κάθριν Χέμπορν στο βασικό ρόλο.

Στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές, αναμένεται όμως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου, που δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με Tennessee Williams μιας και ο «Γυάλινος Κόσμος» του, ήταν μια παράσταση που άφησε εποχή.

Η συνεργασία του με τη θεατρική εταιρεία "Πράξη" και την Μπέττυ Αρβανίτη, που επί 27 χρόνια παρουσιάζουν έργα ρεπερτορίου, χωρίς άλλο θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού.

Παίζουν:

Μπέττυ Αρβανίτη,

Λουκία Μιχαλοπούλου,

Αλέξανδρος Βάρθης,

Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη,

Γιάννης Φλουράκης,

Άννα Πατητή,

καθώς και ο Νίκος Κουρής από την οθόνη

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Στάθης Σκουρόπουλος

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Μακιγιάζ: Γιάνης Παμούκης

Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας.

Για τα ένθετα κινηματογραφικά, Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας

Φωτογραφία/Ειδικά εφέ: Άγγελος Παπαδόπουλος

Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

Πληροφορίες: Θέατρο οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16, τηλ. 210.8828737

Πληροφορίες για τα μ.μ.ε. Σάσα Παπαχριστοπούλου

SHIRLEY VALENTINE από την Μαργαρίτα Βαρλάμου

Η Μαργαρίτα Βαρλάμου, ανεβάζει την Σίρλεϊ Βαλεντάϊν του Γουίλυ Ράσσελ, σε σκηνοθεσία Θωμά Γκαγκά και μετάφραση Παύλου Μάτεσι, στις 28 Απριλίου στο θεάτρο Αργώ. Παραστάσεις Δευτέρα και Τρίτη, μέχρι 13 Μαίου. Βιαστείτε!

Ν.Χ.: Τι είναι για σένα η Σίρλεϋ Βαλεντάϊν;

Μ.Β.: Η Σίρλευ Βάλενταιν είναι για μένα ταυτοχρόνως πηγή χαράς και ενθουσιασμού αλλά και άσκηση θάρρους. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω έναν μονόλογο και έχω συμπαίκτη τον εαυτό μου. Με γοητεύει και μου προκαλεί δέος την ίδια στιγμή.

Ν.Χ.: Αν είναι ένας τελείως κόντρα ρόλος στην προσωπικότητά σου, πώς τον προσέγγισες;

Μ.Β.: Τελείως κόντρα με την προσωπικότητα μου δεν ειναι, αναγνωρίζω κάποια κοινά στοιχεία στους χαρακτήρες μας, την αμεσότητα και την εκρηκτικότητα που συχνά μας οδηγεί και τις δυο στο " τι το'θελα και μίλησα..." Αλλά ως εκει!

Ν.Χ.: Πόση ελευθερια είχες και πόσο οδηγημένη ήταν η διαδικασία παραγωγής της παράστασης και του χαρακτήρα απο το σκηνοθέτη;

Μ.Β.: Με τον σκηνοθέτη της Σίρλει, Θωμά Γκαγκά , με συνδέει μακροχρόνια φιλία και έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Ο Θωμάς δεν αγωνιά ποτέ να φανεί περισσότερο απο το ίδιο το έργο η από τον συγγραφέα κι ενώ δίνει ελευθερία στους ηθοποιούς του να προτείνουν και να δημιουργούν με χαρά, κρατά πολύ γερά τα ηνία και τον έλεγχο της κατάστασης. Είναι χαρά να δουλεύεις μαζί του, αισθάνεσαι ασφαλής και ριψοκίνδυνος μαζί.

Ν.Χ.: Ποιά είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο ανέβασμα ενός μονόλογου;

Μ.Β.: Ο μονόλογος ειναι μια ιδιαίτερη πρόκληση γιατί φέρνει τον ηθοποιό αντιμέτωπο με την πληρότητα των εκφραστικών του μέσων .....

Ν.Χ.: Ποιοί καλλιτέχνες σε έχουν εμπνεύσει και αποτελούν μέρος των "αποσκευών" σου; Μέρος αυτών που κουβαλάς, που γυρνάς σ' αυτους για έμπνευση, που υπάρχουν χωρίς κάν να το αντιλαμβάνεσαι, ίσως, μέσα σου;

Μ.Β.: Γίνομαι εμμονική κατα περιόδους με κάποιους καλλιτέχνες και τους παρακολουθώ με μανία, παραστάσεις, ταινίες, συνεντεύξεις, βιογραφίες κλπ. Η ηθοποιός ομως με την οποία εχω συνεργαστεί, την εχω παρακολουθήσει στην διαδικασία της δημιουργίας και την φέρνω συχνά στο νου μου ειναι η Κάτια Γέρου, όπως και το βιβλίο της "Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς".

Ν.Χ.: Η σχέση σου με το κοινό;

Μ.Β.: Θέατρο δεν υπάρχει χωρίς κοινό, αυτό όμως δεν πρέπει να μας καθιστά εξαρτημένους από την ανάγκη της τυφλής αποδοχής του.

Ν.Χ.: Τι θέλεις να πάρουν οι θεατές από την παρασταση αυτή;

Μ.Β.: Το νόημα του έργου,κατα την άποψη μου, ειναι οτι ο χρόνος τελικώς μπορεί να γίνει σύμμαχος μας - ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου- οταν αποφασίσουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, με την προϋπόθεση να έχουμε αποκτήσει ειλικρινή σχέση με τον εαυτό μας.

Ν.Χ.: Σε τι "ισορροπίες" βρίσκονται μέσα σου το θέατρο και ο χορός;

Μ.Β.: Απόλυτη, γιατί ο χορός και το θέατρο ισορροπούν μέσα μου αμφοτεροβαρώς. Το ένα με διδάσκει για το άλλο, αντλώ και από τα δύο.

Ν.Χ.: Το πιό δύσκολο στο θέατρο. Και επιπλέον, το πιό δύσκολο στις σημερινές συνθήκες.

Μ.Β.: Να εισαι καλός... Να ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες του κάθε ρόλου, γιατί δεν υπάρχουν όρια. Πρέπει να εισαι σε διαρκή εγρήγορση και να μην εφησυχαζεις. Ειναι παγίδα να πεις: "Εδώ ειμαστε. Έφτασα." Στις σημερινές συνθήκες εχεις επιπλέον να παλέψεις με ότι έχει επιφέρει η οικονομική δυσπραγία. Έχουν μειωθεί οι αμοιβές- όπου υπάρχουν. Να σημειώσουμε δε ότι υπάρχουν περιπτώσεις όλο και πιό συχνές, που οι ηθοποιοί δεν παίρνουν τα δεδουλευμένα τους απο τους παραγωγούς και δεν μιλούν γιατί φοβούνται τον αποκλεισμό τους απο το επάγγελμα.

Ν.Χ.: Τα μελλοντικά σου σχέδια.
Μ.Β.: Το καλοκαίρι θα συμμετάσχω με το ρόλο της Λαμπιτούς στην Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του κορυφαίου Σπύρου Ευαγγελάτου. Χαίρομαι ιδιαιτέρως για αυτή τη συνεργασία.

Θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο.

Τηλ.: 210-5201684.

ΝΕΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ - Shirley Valentine

Θέατρο “Αργώ”

Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο

τηλ. 2105201684-5

​

“Shirley Valentine”

του Willy Russell

Από τη Δευτέρα 28 Απριλίου μέχρι την Τρίτη 13 Μαΐου

για 6 μόνο παραστάσεις

 Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ. 

ΓΕΝΙΚΉ ΕΊΣΟΔΟΣ 10 ευρώ

 

Ο εκπληκτικός μονόλογος “Shirley Valentine” του Willy Russell, με τη Μαργαρίτα Βαρλάμου στον ομώνυμο ρόλο σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία Θωμά Γκαγκά, θα παρουσιαστεί στο θέατρο“Αργώ” απότη Δευτέρα 28 Απριλίου και κάθεΔευτέρα και Τρίτη μέχρι την Τρίτη 13 Μαΐου.

Ένας ύμνος για τη γυναίκα που αφορά και τα δύο φύλα.

Αγγλία, μία συνοικία, βροχή.

Η Σίρλευ Μπράντσοου, ο σύζυγος, τα παιδιά και το ντουβάρι.

Στην κουζίνα της μέσα, αναμνήσεις, επιθυμίες, όνειρα και ξανά το ντουβάρι.

...και μετά .....η Σίρλευ Βάλενταιν, η Ελλάδα, ο ήλιος και ο βράχος.

Τα πρέπει, τα θέλω και ξανά ο βράχος.

Μια γυναίκα στην πολύχρωμη δεκαετία του '80, τότε, τώρα και πάντα.

Το μερίδιο της ζωής, έστω κι αργά, λουσμένο στο φως!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Μετάφραση: Παύλος Μάτεσις

Σκηνοθεσία: Θωμάς Γκαγκάς

Σκηνικά: Ανδρέας Πετρόπουλος

Κοστούμια: Μαλαματή Παρίση

Μουσική επιμέλεια: Αριάδνη Παπαπαναγιώτου

Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Παπατρέχας

Shirley Valentine η Μαργαρίτα Βαρλάμου

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Δευτέρα : 28 Απριλίου, 5 Μαΐου,12 Μαΐου 

Τρίτη : 29 Απριλίου, 6 Μαΐου, 13 Μαΐου 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 75 λεπτά

 Η ηθοποιός Μαργαρίτα Βαρλάμου για τη Σίρλει Βάλενταιν : 

“ Το χαμένο μερίδιο της ζωής...αυτό είναι το κεντρικό θέμα στη Σίρλει Βάλενταιν του Willy Russell.

Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς οτι βρίσκεσαι στη μέση ηλικία και η ζωή σου έχει διαμορφωθεί από τις επιλογές όλων των άλλων, εκτός από τις δικές σου;

Άραγε πως είναι να νιώθεις οτι ζείς;

Την κάθε στιγμή, να αισθάνεσαι ζωντανός;

Τα ερωτήματα αυτά αγγίζουν εντίμως την καρδιά και τη σκέψη του κάθε θεατή ξεχωριστά.

Είτε είναι παντρεμένος είτε ανύπαντρος, είτε είναι γιός η κόρη, το έργο αυτό γίνεται αφορμή να επανεξετάσουν την πορεία της δικής τους ζωής, των ονείρων και των επιθυμιών τους.

Οι θεατές γίνονται ακροατές και οι συμπαίκτες σου την ίδια στιγμή.

Ο μονόλογος απο τη φύση του είναι σημαντική πρόκληση για έναν ηθοποιό και είναι αφορμή για να αναμετρηθεί με την πληρότητα των εκφραστικών του μέσων.

Σ'αυτήν τη διαδικασία ο σκηνοθέτης Θωμάς Γκαγκάς προσέθεσε έναν ακόμη βαθμό δυσκολίας, δίνοντας ζωή σε επτά ακόμη ρόλους μέσα από την αφήγηση της Σίρλει Βάλενταιν.

Τον ευχαριστώ για την υπέροχη εμπειρία.”

 

Ο σκηνοθέτης Θωμάς Γκαγκάς για τη Σίρλει Βάλενταιν :

“ Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε αναρωτηθεί, αν η ζωή μας είναι αυτή που ονειρευτηκαμε η' αυτή που οι καταστάσεις μας επέβαλαν .

Αν οι επιλογές μας ήταν σωστές η αν μας οδήγησαν στην μοναξιά και στην απομόνωση, αν και βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους (Ο σύζυγος,τα παιδιά,οι φίλοι....αδιέξοδο...)

Και κάπου εκεί ανάμεσα η Shirley.

Συμβιβασμένη και αφού εχει προδώσει αυτό  που κάποτε όλοι θαύμαζαν, τον εαυτό της, κάθεται μόνη της σε ένα σπίτι, μαγειρεύει, πίνει και μιλάει σε έναν τοίχο...

Η ανάγκη της για επικοινωνία την οδηγεί σε μια κωμικοτραγική εξιστόρηση της ζωής της. Μέσα από την ιστορία της ίσως βρούμε κάτι που θα θυμίζει τις δικές μας ιστορίες ζωής!

Το όνειρο της ένα ταξίδι!!Στο φως...ένα ταξίδι στην Ελλάδα!!!!

Γιατί η Ελλάδα ακόμα και σήμερα αποτελεί όνειρο ζωής για πολλούς!

Θα το τολμήσει;

Είχα στα χέρια μου έκτος από το υπέροχο κείμενο του W. Russel, σε μετάφραση του Π. Ματεσι και μια έξοχη ηθοποιό την Μαργαρίτα. Παίζοντας οχι έναν άλλα οχτώ χαρακτήρες με ταξίδεψε σε  αυτό που ονειρεύτηκα για την Shirley μας!!!!

Ευχαριστώ την Μαλαματή, τον Αντρέα τον Στέφανο και την Αριάδνη για όλα!!!!”