ΚΡΙΤΙΚΗ - ΘΕΑΤΡΟ

Το έργο "Θα σε πάρει ο δρόμος" βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Σάκη Σερέφα παρουσιάζεται για λίγες ακόμη παραστάσεις στο θεάτρο Άλφα.Ιδέα, σε σκηνοθεσία Στέλλας Σερέφογλου. 

Το έργο διαδραματίζεται στο χώρο της σκηνής (φυσικά), που περιορίζεται και στενεύει από τις καρέκλες των θεατών που κάθονται σε απόσταση αναπνοής από τους δύο ηθοποιούς, τη Λένα Γιάκα και τον Γιάννη Δρακόπουλο, που ερμηνεύουν -εκπληκτικά- τους ανώνυμους πρωταγωνιστές των ιστοριών, σε εναλλαγές σόλι και ντουέτων. 

Θραύσματα γλυκόπικρων γεγονότων, με επίκεντρο το σημείοτης ζωής όπου "άρχισαν όλα". Με χιούμορ ενίοτε, αλλά στην ουσία δεν παύουν οι ιστορίες να είναι ματιές σε δυσλειτουργικές σχέσεις και προσωπικότητες, απ' αυτές που υπάρχουν γύρω μας, ή που μπορεί να είμαστε κι εμείς μέρος τους. Ίσως όχι ακριβώς έτσι, ίσως όχι τόσο ακραία όπως στο θέατρο, αλλά με το δικό μας απλό, οικείο, καθημερινό τρόπο να τρώμε τις σάρκες μας και τις σάρκες των άλλων. 

Στην κατάμεστη από κόσμο σκηνή του Άλφα.Ιδέα, κυριαρχεί η ασχήμια, αυτήν αφηγούνται οι δύο ηθοποιοί με λιτά, ελάχιστα μέσα, μια ομπρέλα, έναν ανεμιστήρα, ένα φουλάρι, μια λάμπα, σακκούλες πλαστικές του σούπερ-μάρκετ...Μια ασχήμια που δεν την ορίζει μόνο η αισθητική, ένα χρώμα στους τοίχους, ένα ρούχο, ένα έπιπλο, απεναντίας απλά την τονίζει, την αναδεικνύει το χρώμα, το ρούχο, το έπιπλο. Η ασχήμια είναι ήδη εκεί, και μπορεί να λέγεται μοναξιά, "κόλλημα", επιθετικότητα, διαταραχή, αδυναμία, γηρατειά. Κάπως σαν το σκληρό φως που ρίχνει ένας γλόμπος 40 βάτ σ' ένα κακοβαμμένο δωμάτιο. 

Στη σκηνή παρελαύνουν: παντρεμένος που υπόσχεται γάμο στην ερωμένη που τον βαριέται, γέροι που τους έχουν ξεχάσει, άνθρωποι που δεν έφυγαν όταν μπορούσαν, ούτε κάν πρόλαβαν να ονειρευτούν ότι θα φύγουν. Κι έτσι κόλλησαν για ασφάλεια στο λίγο και στο τίποτα. 

Κάπως έτσι πάει το απαισιόδοξο σενάριο του "Θα σε πάρει ο δρόμος". Ο τίτλος είναι ταξιδιάρικος, αν ήταν φωτογραφία μπορεί να απεικόνιζε ένα παιδί με πλάτη στο θεατή να κοιτάζει μακριά στην προοπτική ενός δρόμου, κατακαλόκαιρο. Στο έργο όμως το σκηνικό είναι περίκλειστο, βραδινό, νυχτερινό, βροχερό. Κι οι ήρωες όμως, αν και ηττημένοι το παλεύουν, δεν παραδίνονται, μ' έναν τρόπο που μου θύμισε το "Παραμύθι χωρίς όνομα" της Π. Δέλτα, εκεί που ο μοναδικός, ανάπηρος ναυτικός ενός στόλου που δεν υπάρχει πια, περήφανα χαιρετάει τον υποψήφιο καινούργιο βασιλιά, λέγοντας "Στρατός και στόλος, παρών!". 

Σπουδαίοι η Λένα Γιάκα και ο Γιάννης Δρακόπουλος, εξαιρετικοί, μην το χάσετε, μην τους χάσετε!