ΚΡΙΤΙΚΗ- ΣΙΝΕΜΑ: ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Είναι πραγματικά παράξενο να πας σινεμά για να δεις τη μυθιστορηματική εκδοχή όσως έζησες, με δραματικό τρόπο, πάρα πολύ πρόσφατα. Μιλάω φυσικά γαι την ταινία του Κώστα Γαβρά Ενήλικες στο δωμάτιο, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, πρώην υπουργού Οικονομικών τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Σύριζα. 

Ο Κώστας Γαβράς έχει επιδείξει σταθερό και αμείωτο ενδιαφέρον για έκρυθμες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις στις ταινίες του, με πιό γνωστά τα Ζ και ο Αγνοούμενος, εμπνευσμένα από την Ελλάδα και τη Χιλή αντίστοιχα. Υποθέτω πως όταν καταπιάστηκε με το βιβλίο του κ. Βαρουφάκη, αντιμετώπισε μια ακόμη "πρόκληση" να στιγματίσει επί της μεγάλης οθόνης πρακτικές που αναδεικνύουν τον κακό καπιταλισμό ως μέγα δεινό της ανθρωπότητος. Και ίσως να είναι, αλλά οπωσδήποτε ο μυθιστορηματικός Γιάνης και τα πεπραγμένα του στο "πετσί" αυτής της χώρας, δεν είναι εκείνος που εμπιστεύεται η ανθρωπότητα να πάρει επάνω του τον αγώνα για την καλυτέρευση της ζωής της. Ας είναι. 

Για να πω την αλήθεια, παρά την ανατριχίλα που είχα ενθυμούμενη την διακυβέρνηση των ημερών του Γιάνη και του Σύριζα, αποφάσισα να μείνω ψύχραιμη κατά την προβολή της ταινίας και όσο γίνεται αποστασιοποιημένη, και "πού ξέρεις, μπορεί να δούμε και καμμιά καλή σκηνή". Έτσι σκεπτόμουν, ώσπου άρχισε η προβολή, και είδα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου ένα γουέστερν αστακοσπαγγέτι, με τα μέλη της τότε κυβέρνησης Σύριζα, να αποπλένονται διότι το καθένα, αποτελούσε και μια καρικακατουρίστικη περσόνα ενός "αντάρτη του βουνού", και μάλιστα με το ηθογραφικό αποτύπωμα της Νέας Κωμωδίας ή του Καραγκιόζη: υπήρχε ο καπετάν-Παρορμητκός, ο καπετάν-Μπαρούτης, ο καπετάν-Κομματικός, ο καπετάν-Σκεπτικός, κάπως σαν τους επτά νάνους κι ο Τζίπρας/Μπουρδούμης/Χιονάτη στη μέση, να συσκέπτεται -κυρίως με τον εαυτό του. Στους ήχους μουζάκα-συρτάκι, για να είναι και αναγνωρίσιμο το προϊόν διεθνώς. 

Για τον Γιάνη-Κλιντ, αυτόν τον dirty Harry των διαπραγματεύσεων, δεν θα πούμε πολλά, ο καθρέπτης του τα λέει όλα: ήταν ψηλός, μελαχροινός, ήταν ηλιοκαμμένος, ήτανε ο καλύτερος κι απ' όλους ο πιό γραμμένος." Και γραμμωμένος. Και διαβασμένος. Και προφητικός. Και οικογενειάρχης. Και φιλεύσπλαχνος. Και χωρατατζής. Και οικονομολόγος μεγατόνων. Και ο Μπάτμαν, με τον Τακαλώτο ως Ρόμπιν δίπλα του. Και θύμα των περιστάσεων. Και κάπου εκεί, άρχισε ένα βαλσάκι σαν ξεμεινεμένο από χορογραφία της Pina Βausch και η παλιο-Ευρώπη έφτιαξε τείχος κι έκλεισε απ' έξω τον Γιάνη-Καβάφη (γιατί και αυτό μπορεί να είναι ο σούπερμαν Γιάνης άμαν θέλει) και τον παραίτησε από υπουργό, ενώ ο "σταυραϊτός" ο Τσίπρας/Μπουρδούμης πήρε την απόφαση να υπογράψει μια νέα Βάρκιζα ή μάλλον δήλωση μετανοίας για να σωθεί η πατρίς η εγκλωβισμένη στον καπιταλισμό και το μπουρί του. 

 

Εκείνο το δημοψήφισμα όμως βρε Γιάνη μας και Κώστα Γαβρά μας, δεν μας το εξηγήσατε επαρκώς, πώς διάολο "γύρισε"; Με ένα βαλσάκι χοροθεατρικό "καθαρίσατε" το καλύτερο σημείο της ταινίας. Και μείναμε έκπληκτοι για το πώς ξαναγράφεται η Ιστορία και δεν την αναγνωρίζεις, ενώ ήσουν κι εσύ εκεί. Και πώς μια καλή χορηγία σε κάνει μέρος μιας μακρο-Ιστορίας απ' όπου απουσιαζει το πιό μπανάλ -τελικά- στοιχείο: η αλήθεια. 

 

(Υ.Γ. Εξαιρετικό το καστ. Μπράβο στους ηθοποιούς με επικεφαλής τον Χρήστο Λούλη.)