ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ... θέατρο Αλίκη – 13/12/2015

Το “μπουλβάρ” καταφανώς στην εποχή μας παίρνει άλλες μορφές, και ειδικά στη Γαλλία, όπου η αστική ταυτότητα περνάει για άλλη μια φορα από 40 κύματα, προκειμένου να κριθεί έτι μια φορά, να αποκηρύξει τη νέα υποκρισία της και να δηλώσει ότι ομνύει στο κοσμικό κράτος, την βοήθεια και αποδοχή των καταφρονεμένων, έστω με μια εσσάνς κομψής προοδευτικότητας. Στο πλαίσιο αυτό έχουν κινηθεί πάμπολλες Γαλλικές κινηματογραφικές παραγωγές της τελευταίας πενταετίας, με λιγότερο ή περισσότεο βιτριολικές ή εύπεπτες εκδοχές της σημερινής ζωής, πολλές από τις οποίες έκαναν και επιτυχία. Το μοτίβο λίγο-πολύ κατασταλαγμένο όσον αφορά στους υπό κρίσιν ανθρώπινους τύπους: καλοβαλμένη upper middle class, γιατροί, οδοντίατροι, ελεύθεροι επαγγελματίες κάθε είδους, λιγότερο πολιτικοί, με συζύγους που δεν είναι πλέον οι ελαφρόμυαλες που φέρνουν τα πάνω-κάτω όπως στις κομε

ντί/κωμωδίες του '60, αλλά ζωηρούλες με άποψη που πατάνε πόδι και δεν συγχωρούν εύκολα, ενίοτε εργαζόμενες, που μαζί με τα παιδιά τους αυτή τη φορά μαθαίνουν τον κόσμο, τον καινούργιο κόσμο, και τον αποδέχονται. Έτσι η οικογένεια ξεπερνάει την κρίση και όλοι μαζί ή σε νέους σχηματισμούς ελεύθερης διαβούλευσης, συνεχίζουν σε αγαστή σύμπνοια την πορεία τους.

Ο πυρήνας του θέματος, η κρίση σε μια οικογένεια, μπορεί βεβαίως να γίνει δράμα μεγατόνων, και κάπως έτσι θα νόμιζε κανείς ότι έχουν τα πράγματα αν άκουγε τα συνοδευτικά του έργου που ανέβηκε πριν λίγες εβδομάδες στο θεάτρο Αλίκη, με τίτλο Για Όνομα..., (των M. Delaporte-A. De La Patelliere) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και με πρωταγωνιστές τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Βίκυ Σταυροπούλου, Φάνη Μουρατίδη, Μαρία Κωνσταντάκη και Αντώνη Λουδάρο. Πλην όμως πρόκειται για μια διασκεδαστική και ευφυή εκδοχή του τραγουδιού Shame and scandal in the family. Εν μέσω συζητήσεων της εποχής μας περί πολιτικής ή μη ορθότητας και θεμάτων αφομοίωσης ξένων πληθυσμών, δεν είναι κι άσχημο υποννοούμενο καθώς η δράση της σκανδαλώδους οικογένειας του εν λόγω άσματος, τοποθετείται στο (μέχρι το 1962 αποικία πλείστων όσων) Τρινιντάντ.

Πέντε φίλοι βγάζουν τα εσώψυχά τους και ανακαλύπτουν γεγονότα και μυστικά κρυμμένα για δεκαετίες. Αντί να σφαχτούν μεταξύ τους όμως, συνεχίζουν πολιτισμένα τη ζωή τους γιατί (μοιάζουν να λένε οι συγγραφείς) οι διαφορές και τα μυστικά όταν συζητηθούν και έρθουν στο φως παύουν να ρίχνουν βαριά σκιά -και να! η πίστη ση λογική και την εκλαϊκευμένη επιστήμη. Αρκεί να σεβαστεί κανείς σε γενικές γραμμές τις επιλογές των άλλων και “όλοι αδέρφια είμαστε”...Ναι, καλά. Αλλά είπαμε, κωμωδία είναι το Για όνομα..., και τουλάχιστον τα ισότης/αδελφότης, τα λέει -εν προκειμένω- με έξυπνο τρόπο χωρίς διδακτικά μηνύματα και μεγαλοστομίες. Αu contraire mes amis...

Επίσης, ορίζει τον νέο τύπο ανθρώπου που υπόκειται σε διακωμώδηση, η νέα ελαφρά κωμωδία, στρατευμένη βεβαίως στις θεμελιώδεις αρχές της Γαλλικής δημοκρατίας. Κι εδώ βλέπει κανείς τη λειτουργία και τις δυνατότητες της Μητρόπολης: να αναδιπλώνεται γύρω από τα πατροπαράδοτα, πολλά να τα ανατρέπει, μα και να παρουσιάζει με νέο λούστρο τα απαρασάλευτα.

Στα “logistics” τώρα της παράστασης. Καταρχήν καλοδουλεμένη, εμπορικό θέαμα ανάλογο του θεάτρου όπου φιλοξενείται. Στο χώρο της βασίλισσας του εμπορικού, καλό εμπορικό. Τέρμα. Σκηνικά, κοστούμια, όλα χάρμα. Μικροχασμωδίες σχεδόν αόρατες σε μερικά σημεία στο ρυθμό, αλλά μην το κάνουμε και θέμα.

Από την άλλη, συγγνώμη που θα το πω, αλλά δεύτερη κωμωδία που βλέπω και οι άνδρες “παίρνουν τα σώβρακα” ας μου επιτραπεί η λαϊκή ρήση. Είναι πολύ καλές οι γυναίκες ηθοποιοί της παράστασης, αλλά τα καλύτερα σημεία είναι γραμμένα για τους άνδρες. Εξαιρετικός ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης-Πιέρ που πειθαρχεί την τηλεοπτική μανιέρα του και λίγο θέλει για να γίνει εντελώς ο χαρακτήρας που ερμηνεύει. Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια, αυτό έχει τεράστια σημασία, το ξεσκαρτάρισμα του περιττού. Ναι μεν αναγνωρισιμότητα στο παίξιμο, που είναι και πολύ σημαντικό για το “γκελ” του κωμικού στο κοινό, αλλά με “υποταγή” ενίοτε του τερτιπιού στο ρόλο ώστε να βγαίνει ο χαρακτήρας. Πράγμα δύσκολο με τον τρόπο ερμηνείας της ελληνικής τηλεόρασης και τα σενάρια που καλούνται να ερμηνεύσουν κάθε φορά οι ηθοποιοί. Πολύ καλός και γενναιόδωρος ο Φάνης Μουρατίδης-Βικτόρ στο ρόλο του πληθωρικού, πολυλογά, φτασμένου, ενίοτε αντιπαθούς αλλά κατά βάθος καλόκαρδου συγγενή, (σαν τον αδερφό της γυναίκας του αρχηγού του Γαλατικού χωριού στον Αστερίξ). Πειστικός, και ταιριαστός με τους άλλους δύο ο Αντώνης Λουδάρος-Κλωντ, ο υπομονετικός, ντροπαλός μουσικός και έμπιστος φίλος-μπαλαντέρ και καταλύτης της βραδιάς, υπακούει στη συναισθηματική κλιμάκωση που υποβάλλουν οι αποκαλύψεις. Θαυμάσια η Βίκυ Σταυροπούλου-Ελιζαμπέτ στον μονόλογό της (και γενικά) στο δεύτερο μέρος, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μέρους, παίζει με τις ευκολίες της τηλεοπτικής της περσόνας, που ξεκάθαρα δεν την έχει ανάγκη, μην πω της είναι και μεγάλο βαρίδι. Στο ύψος των περιστάσεων και η Μαρία Κωνσταντάκη-Άννα ως πεισματάρα, θαρραλέα, μοντέρνα σύζυγος του Βικτόρ.

Εν ολίγοις: θα διασκεδάσετε, θα γελάσετε, και όσοι δεν επιθυμείτε να πονοκεφαλιάσετε απ' τον προβληματισμό, το έργο θα σας γαργαλήσει με εύπεπτο τρόπο τα στερεότυπα, χώρια που θα θυμηθείτε γνωστές σας περιπτώσεις κουμπάρους, φίλους, συγγενείς. Είπαμε, shame and scandal in the family...