ΚΡΙΤΙΚΗ-CINEMA- ΠΕΝΤΡΟ ΝΟΥΛΑ

Ένας νεαρός άνδρας χάνει τη μνήμη του μετά από ένα ατύχημα και περνάει το υπόλοιπο της ταινίας προσπαθώντας να βρει ποιός είναι και τι του έχει συμβεί. Αυτό είναι τυπικά το σενάριο της ταινίας με τίτλο "Πέντρο Νούλα", του Κάρολου Ζωναρά. 
Δραματικός ο τίτλος, έως μελοδραματικός, μπορεί να ξεγελάσει τους άπειρους στα νουάρ και τα αστυνομικά, και να προσπαθήσουν να βρουν άκρη με το χθες και το σήμερα των ελληνικών αστυνομικών ταινιών (retro), ή να θεωρήσουν το όλο κόνσεπτ "irrelevant" σε μια εποχή που μεγάλο μέρος του ελληνικού σινεμά προσπαθεί να φτιάξει ταινίες για την κρίση, για τη βία των νέων (sic), ρημέϊκ παλιών κωμωδιών με τα γνωστά πονεμένα αποτελέσματα, και κωμωδίες που μιμούνται τηλεοπτικές σειρές με αγαπημένους αστέρες της μικρής οθόνης. 

Ο "Πέντρο Νούλα" είναι καταρχήν κινηματογράφος που πατάει στέρεα στα πόδια του. Είναι κινηματογράφος. Δεν είναι τηλεόραση και δεν είναι αρπαχτή. Είναι σινεμά με ψυχή και με γνώση. Δεν πάει να μην σ' αρέσει η ταινία, η ποιότητα από κάτω παραμένει, όπως και το σασπένς -εν προκειμένω- σε μια ιστορία όπου η πόλη κλείνει γύρω από τον πρωταγωνιστή (Κ. Ασπιώτης) και όπως σε κάθε καλό νουάρ, κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. 
Ο καθένας έχει σκελετούς στη ντουλάπα του και η εικόνα δεν είναι καθόλου ωραία όταν κάνουν την εμφάνισή τους, όπως συνήθως συμβαίνει όταν ένα τυχαίο γεγονός αναγκάσει κάποιον να ρίξει φως στη ζωή του και να συγκεντρώσει τα μάτια των άλλων πάνω σε μια πραγματικότητα που ο ίδιος δεν γνώριζε ή του  φάνταζε εντελώς διαφορετικά. Έτσι κάπως και το ατύχημα που του στερεί τη μνήμη, αναγκάζει τον ήρωα να φέρει τον ιδιωτικό του βίο σε κοινή θέα -μόνο που με ένα θάρρος διφορούμενο δείχνει ότι δεν τον νοιάζει και πολύ. 

Συνήθως ο ήρωας των αστυνομικών -αν δεν είναι αστυνομικός, δικηγόρος, ντετέκτιβ ταγμένος στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος ή "μετανοημένο κάθαρμα"- με χιούμορ γλεντάει την παλιανθρωπιά του, μια "παλιανθρωπιά" που του επιτρέπει παρ' όλα αυτά να κάνει το σωστό κι εμάς να τον συμπαθήσουμε αν όχι να τον αγαπήσουμε. Εδώ, spoiler alert, ο πυρήνας της αφήγησης -το δεύτερο επιπεδο- δεν είναι η ταυτότητα per se, τουλάχιστον όχι μόνο η χαμένη ταυτότητα λόγω του ατυχήματος, αλλά η σχέση-ταυτότητα του κεντρικού χαρακτήρα με τις γυναίκες. Κι αυτό είναι που εκσυγχρονίζει την ταινία του Κάρολου Ζωναρά και υφολογικά και δεν την αφήνει να γίνει ρετρό ή απλός (...) φόρος τιμής σε ένα είδος, αλλά να καταλήξει ως νουάρ με υπαρξιακή διάσταση -κάπως σαν κλείσιμο του ματιού στο θεατή- σαν ξεκαθάρισμα και ισορροπία του πρωταγωνιστή ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. 
Να τη δείτε, θα περάσετε καλά.

Άξιο το καστ και με το παραπάνω, σούπερ όλοι τους, Ευαγγελόπουλος και Σαπουντζής τα εύσημα.

Η ταινία προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στον κινηματογράφο Παλλάς, στο Παγκράτι, Υμηττού 109.



Νατάσσα Χασιώτη 
Κριτικός/Ιστορικός Τέχνης