Η ΜΗΔΕΙΑ του Μποστ,
σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη (24/11/2019).
Η Μήδεια είναι μια ηρωίδα που όπως κι αν την πιάσεις, έκανε πράγματα που δεν είναι και εύκολη η υπεράσπισή της. Το ισοζύγιο των πράξεών της βγαίνει πάντοτε ελλείπον. Ο Μποστ κατάφερε όμως, το ακατόρθωτο: να παρουσιάσει μια Μήδεια ικανή να βγάλει γέλιο, τρελλή, υστερική, σουρεάλ, που παίζει από νωρίς με αυτό που όλοι ξέρουμε ότι έχει κάνει κι εκείνη ίσα που ψυχανεμίζεται στη διάρκεια του έργου, λες και τη σπρώχνει προς τα εκεί μια δύναμη και "ο ρους των γεγονότων".
Τα παιδιά φταίνε, είναι εξώλης και προώλης, ολόκληρη η οικογένεια Ιάσονος και Μήδειας έχει τέτοια ψυχοπαθολογία, περίπου όπως και η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν και την οποία ειρωνεύεται και σατιρίζει τόσο εύστοχα ο Μποστ, ώστε είναι φυσικό να πάει κατά διαόλου. Κι ενώ το δράμα εξελίσσεται, εύκολη φιλοπατρία, δεκάρικοι λόγοι, ψευτοαλληλεγγύη και λυκοφιλίες, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο και αλλοίμονο στους εμπόρους και ταγούς των ανωτέρω σσυμπεριφορών και ιδεών. Ως άλλος Μολιέρος, στη Μήδεια ο Μποστ ξεσκεπάζει την υποκρισία των καιρών του, των καιρών μας, των καιρών της Μήδειας. Όσο υπάρχει άνθρωπος, ο άλλος του εαυτός ενίοτε είναι ο Ταρτούφος. Για την περιγραφή των πράξεων τέτοιων ανθρώπων υπάρχει η τραγωδία, το δράμα, υπάρχει και η λυτρωτική κωμωδία στην οποία είναι εξπέρ ο Μποστ. Ευριπίδης, Οιδίποδας, Αντιγόνη, πολιτικοί, υπηρέτες, άνθρωποι του Θεού, παρελαύνουν απ' τη Μήδεια. Όλοι κρύβουν έναν ανθρωπάκο μέσα τους που όταν τον δεις και τον αποκαλύψεις, το αποτέλεσμα, ανάλογα με την πλευρά τραγική ή κωμική, που θα το αντιμετωπίσεις, είναι από ισοπεδωτικό μέχρι ιλαρό.
Στη παράσταση στο θέατρο Θησείον-ένα θέατρο για τις τέχνες, οκτώ ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής, αποδίδουν τη Μήδεια σε άσπρο-μαύρο όσον αφορά στα κοστούμια, πλην της τελικής αιματοβαμμένης εμφάνισης της ηρωίδας. Το ανέβασμα προσπαθεί να φέρει με τη σειρά του κάτι διαφορετικό και να "ανανεώσει" το κείμενο, που όπως όλες οι σάτιρες έχει στοιχεία της "τότε" επικαιρότητας. Μόνο που τα κείμενα του Μποστ ανθίστανται σθεναρά σε παρεμβάσεις λόγω του ότι μεταλλάσσουν την επικαιρότητα μπολιάζοντάς την με διαχρονικά (να, την είπα τη λέξη κλισέ) στοιχεία.
Ακούμε λοιπόν στην αρχή το "Γιαξεμπόρε" που μας ειδοποιεί ότι μπαίνει θίασος-μπουλουκτσίδικος, όπως στον Θίασο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Από τη μια είναι μια έξυπνη υπόμνηση για το στυλ του επικείμενου ανεβάσματος, από την άλλη ξενίζει διότι δημιουργεί μια μουντίλα λόγω της επιτυχούς και απόλυτης συνένωσής του τραγουδιού αυτού με την ταινία του Αγγελόπουλου και το κλίμα ζόφου που αυτή περιγράφει, έστω και καλλιγραφικά. Επίσης, σταματάει πολύ νωρίς, και ο κόσμος πάει κάπως να το ξεχάσει, γιατί δηλαδή άκουσε ο συγκεκριμένο τραγούδι. Οπότε ας αρχίσει αφού καθίσουν οι θεατές ή έχουν σχεδόν καθίσει. Το πρόβλημα της παράστασης όμως, είναι οι πολλές και διαφορετικές μουσικές που δημιουργούν χάος, μερικές φορές εκνευριστικό. Κατά τα λοιπά, ως ανέβασμα μπουλουκιού, είναι λίγο επί τούτου "χαοτικό", λίγο επί τούτου "δε βαριέσαι", κι αυτή η ατμόσφαιρα περνάει πολύ επιτυχώς κι ευχάριστα στο θεατή, και μπλέκεται έξυπνα με την επιλογή -κατά τα αρχαιοπρεπή- να ερμηνεύσει τη Μήδεια άνδρας ηθοποιός.
Ο οποίος, είναι πολύ καλή επιλογή: δεν μπαλαφαριάζει, δεν φωνασκεί, είναι απολαυστικός ο Μάκης Παπαδημητρίου. (Και παρά το γεγονός ότι η ερμηνεία της Λήδας Πρωτοψάλτη στοιχειώνει τον συγκεκριμένο ρόλο.) Ωραίος Ευριπίδης ο Γιάννης Δρακόπουλος, βρίσκει τη στιγμή του να λάμψει, και για να πούμε την αλήθεια, είναι δίκαιη η διανομή και βρίσκουν όλοι το σκηνικό χρόνο που ταιριάζει στην εμπειρία και το ταλέντο τους. Πονηρή, σέξυ, με girlie chic style καλογριά η Μίνα Αδαμάκη. Ύφος πολύ πετυχημένο και Διονυσιακό ο Νίκος Πουρσανίδης ως Ιάσονας στην τελική στροφή της παράστασης, πήρε όλα τα τραγουδιστικά μέρη η Μπέτυ Αποστόλου πάνω της, έμπειρος και επιβλητικός ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος (Οιδίποδας), κεφάτος και οργανωτικός ο Γεράσιμος Σκαφίδας (τροφός), δραστήρια, με καλύτερες ισορροπίες μετά τα μισά η Άννα Κλάδη.
Θα περάσετε πολύ καλά με τη Μήδεια, να τη δείτε.
