Ο θρύλος της Οικογένειας Addams ξαναζεί στην ταινία κινουμένων σχεδίων που πρόσφατα βγήκε στις αίθουσες. Και ταυτόχρονα ισοπεδώνεται ορθοπολιτικά και χάνει όλη την ανατρεπτικότητά της και γίνεται "καλούλα" και απλώς ένα "φρικιό" που ενσωματώνεται, δανείζεται και δανείζει τρέλλα και ομοιομορφία στο μπανάλ προάστιο πέριξ του οποίου κατοικεί.
Από 'κει που οι Addams ήταν το κέντρο της αλλαγής και της απόκοσμης αλλά γοητευτικής εκκεντρικότητας και ομορφιάς της διαφορετικής ματιάς στις οικογενειακές σχέσεις, εκεί που "έστηναν παγίδες" στον ανιαρό, συνηθισμένο κόσμο, βρίσκονται εδώ στο φιλμ των Βέρνον και Τίρναν, να είναι όλα τα καλά της Νέας Καλοσύνης. Αποτέλεσμα, γίνονται κι αυτοί μπανάλ αλλά απλώς μαυρόασπρο μπανάλ, φαίνονται εντελώς φρικιά και για πρώτη φορά -όσο με αφορά- σχεδόν αντιπαθητικοί.
Είναι τόσο επιτακτικό το διδακτικό μήνυμα του έργου, τόσο μπουκωμένο και παραφουσκωμένο, που δε θες ποπ-κορν, δε χωράνε, σου έχει κάτσει η ταινία στο λαιμό.
Φαντάζομαι όλες οι πολιτισμικές αλλαγές έφεραν κάποτε την υπερβολή και όλοι ήθελαν να δείξουν ότι ανήκουν στον εκάστοτε νέο ανθρωπισμό: από την Αυλή της Ελεονώρας της Ακουϊτανίας μέχρι την Αναγέννηση και βάλε. Αλλά θα πρέπει να είναι πολύ γελοίο όλο αυτό, εξ ού και το περιέλαβε ο Μολιέρος και άλλαξε τα φώτα στους "προύχοντες" της καλλιέπειας του καιρού του (δίνοντας το μήνυμα σ' όλες τις εποχές). Εμείς δεν έχουμε κάποιον τόσο μάστορα να "την πει" στο Νέο Κατηχητικό που μας κουνάει το δάχτυλο, και κάνει την κομψή, ανατρεπτική, αγαπημένη, πολυεπίπεδη Οικογένεια Addams, να μοιάζει με φυλλάδιο ΜΚΟ που περιμένει την επόμενη επιχορήγηση.
Μόνο καλό για τα παιδιά της γενιάς του instagram και του κολλήματος στην εικόνα τους μέσω διαδικτύου, η καυτηρίαση των πρακτικών επιβουλής και ελέγχου μέσω των κοινωνικών δικτύων.
No comments:
Post a Comment